17 ağustos 1999 marmara depremi

17 agustos 1999 tarihinde meydana gelen golcuk merkezli, 7.4 siddetinde deprem. “aci”nin diger adi...

bina yapiminda malzemeden calan,depremden daha tehlikeli olan sahislarin tekrar gundeme gelmesine neden olmus aci olay.

insanlari oldurenin deprem degil bir evim olsunda nasil olursa olsun diyen yada daha fazla para kazanmak icin insanlarin hayati oynayanlaryn neden oldugu on binlerce insanimizin hayatini yitirdigi aci olay. insanlarin bilime sadece deprem, sel, firtina gibi olaylarda guvenmesi uzmanlarin bolgeler ile ilgili yaptiklari arastirma sonucu bolgede ev yapilir mi? yapilirsa nasil olmali onerilerine "onlar da cok biliyor" gibi cevap verenlere ders olmasi gereken ama olmayan uzucu olay.

o sirada antalya’da oldugumdan hissetmedigim ama 18 agustos sabahi televizyonu actigimda gorduklerim..aklima her gelisinde tuylerimin diken diken olmasi..oraya i$inlanip,o insanlara yardim edebilme istegi..caresizlik ve isyan!

http://www.hekimce.com/konu.php?konu=2458
deh$et bir felaket senaryosu.dikkatli okuyun.

aradan 6 sene gecti ve ilk defa bugun depremin oldugu dakikadan tam 40 dakika sonra cekilen amator kamera goruntuleri kanal d`nin ana haber bulteninde yayinlandi.goruntuler eminim izleyenleri yeniden o gunlere goturmu$tur ve yine eminim ki izleyen herkesin icinde yeniden bir burukluk yeniden bir aci peydah olmu$tur.adapazari goruntuleri insani beyninden vurulmu$a ceviriyor.nasil bir felaket ya$andigi ve felaketin boyutlari seneler sonra yaralar sarildigi zaman daha net gozlerle gorulebiliyor.ozellikle en zoruma giden goruntu gencecik bir insanin bina molozlarinin altinda kaldigi zaman soyledikleriydi.
-abi elinizde bir sey varsa vurun beni!"

o yil deprem yuzunden ekonomi %10 kuculmustu, ab bize adaylik statusu vererek iyice krize girmemizi onlemisti, yaklasik 20000 canimiz yok olmustu. sehirlerimiz yok olmustu, turkiye pezevenk muteahitleri tanimisti. devletler dost olmaz ama halklar dost olur demistik, bir cok ulkeden yardimlar yagmisti ulkemize, sarmaya calismistik yaralarimizi. bugun aradan 5 yil 364 gun gecti ve istanbul buyuk bir depreme hazirlaniyor, umarim gercekten hazirlaniyordur. koordineli bir hazirlik onbinlerce cani kurtarabilir.

aradan tam 6 yil gecti.deprem aninin goruntuleri, cigliklar, olum kokan sokaklar, bina enkazlari, gunlerce gecelerce di$arida sabahlamalar hala akillarda ilk gunku tazeligi yer etmi$ durumda.dunyanin hemen her yerinde hemen her gun depremler olur.daha dun yani 16 agustos 2005 sali gunu japonya 7.2 $iddetinde bir depremle sallandi.
sonuc?
80 yarali.

can kaybi?
hic yok.

maddi hasar? yikilan bina falan?
hic denecek kadar az.

peki sebep?
cunku onlar japon.cunku onlar bulunduklari cografyayi, yer kabugunu taniyor, biliyor ve ona gore onlem aliyorlar.cunku japonya her sene dunyada ya$anan depremlerin 5/1 ini kendi topraklarinda hissediyor.cunku japonya`da insan hayati degerli.cunku japonya`da bir siyasetci hakkinda herhangi bir skandal patlak verdi mi o siyasetci harakiri yapacak kadar onuruna du$kun.cunku japonya`da kimse kimseye ihaleleri pe$ke$ cekmiyor.cunku japonya`da bir veli gocer yok.

$imdi yurdumuza donelim.6 sene once bugun.saat 03:02.7.2 $iddetinde yani dun japonya`da meydana gelen depremin $iddetinde bir deprem meydana geldi.
merkez golcuk.

can kaybi?
resmi rakamlar 15 000 civari dese de resmi olmayan rakamlara gore 20 000 den fazla insan hayatini kaybetti.

maddi hasar? yikilan bina falan?
turkiye ekonomisi altust oldu.yikilan binadan cok yikilmayan binalari saymak daha kolay oldu.adapazari, golcuk, yalova, avcilar gibi yerler neredeyse haritadan silindi.

peki sebep?
cunku biz turkuz.turkiye`de ya$iyoruz ve bizi idare eden insanlari secmeyi bilemedik bilemiyoruz.cunku "oyumu kullanayim da durduk yerde ceza odemeyeyim" mantigiyla hareket ediyoruz ve sadece para cezasi odememek icin oyumuzu kime denk gelirse ona veriyoruz.cunku biz veli gocer`ler yeti$tiriyoruz.cunku bizi idare edenler bir zamanlar "benim memurum benim i$cim i$ini bilir" demi$ler ve biz de "devletin en yuksek kademesindeki adam bunu diyorsa ben de ona uyarim arkada$!" demi$iz.cunku bizde ihaleler pe$ke$ usulu gercekle$iyor.cunku bizde kaliteye degil ucuza onem veriliyor.cunku biz ac gozluyuz.cunku bizim gozumuzu para hirsi burumu$.cunku biz gecmi$imizden ders almayi bilmiyoruz.cunku biz japon degiliz.

marmara bolgesi yeni bir depreme ev sahipligi yapmayi bekliyor.dunyanin tum ileri gelen ara$tirmacilari ayni konuda hemfikir.cok buyuk bir deprem bizi bekliyor.biz de onu.tek umudumuz var.hicbirinden ders almadiysak 17 agustos 1999 marmara depremi ders olsun bize.malzemeden calinmaksizin binalar in$a edilsin.in$aattan calinacak demirler, cimentolar degil insan hayati onemli olsun.artik biz de deprem esnasinda japonyadaki gibi haber bultenlerine yerimizden kalkmadan devam edebilelim.bizde japonyadaki gibi "nasil olsa binalarimiz saglam bize bir $ey olmaz" guvencesine sahip olup ertesi gun hayata kaldigimiz yerden gule oynaya devam edebilelim.ve herkesin ortak kanaatine kulak verelim.

deprem degil binalar oldurur.

izmit civarinda oturmama, mahallemizde evlerin yikilmasina ragmen uyanmadigim deprem. "sesimi duyan var mi" diye bagirislar hala kulagimda cinliyor gibi.

altinci hissim kuvvetli falan degildir, yataga kafami koydugum anda gomulurum, lakin on alti agustos u on yedisine baglayan gece hayatimda ilk ve son defa o garip duyguyu olum korkusunu yasadim. hicbir sey yoktu hâlbuki nedense yatagim sanki soguk mermer bir tas idi bense olumu bekleyen bir fani, neden boyle hissettim ya da olum korkusu o gece neden ustume cokmustu bilmiyordum, hele ki benim gibi genis bir insanin, sonra bir sarsinti ile birlikte yerimden dogruldum ve apartman girisinin kapisina cilginca vurup “uyanin deprem oluyor” diyen kisinin caresiz cigliklariyla herkez disari cikti.sadece ufak bir sarsinti ile korkmustuk o kadar,tabi ki durum ankara da boyleydi,oysa golcuk ve esrafi icin durumun boyle olmadigini eve girmeyip sigindigimiz arabamizin radyosundan ogrendik,muhabir “soka girmis durumdayim burasi dumduz,hicbir bina ayakta degil aman tanrim” diye bagiris ve cagiris icinde durumu aktarmaya calisiyorken biz birbirimize oylece bakakaldik.daha sonra sabaha karsi eve girdik ve televizyondan izledigimiz o manzara karsisinda verebilecegim en ufak bir tepki olmamasi cok buyuk boyutlu bir caresizligimiz oldugunu gozler onune serdi.babamin sadece birkac esyasini alarak yardima gittigini hatirliyorum asker arkadaslariyla,o kadar caresizlerdi ki bir an gece mermer dedigim yatagimi hatirladim o beton yiginlarinin altindan cikan insanlarin bembeyaz kuma bulanmis suratlarini gorunce,o gece yasadigim oydu,nasil bilebilirdim ki o derece umutsuz bir bekleyisle son bulacak bir acinin yasanacagini.onbinlerce insanimiz yitip gitti,milyonlarca hayal ve ani marmaranin hircin sularina gomuldu bir daha asla donmemek uzere…

17 agustostu
hava sicakti
daha bi sicak
o saatte
kimi ayaktaydi
kimi uykuda
simdi,
kimi hayatta
kimi uykuda...

tarifsiz acilarin yasandigi o gecede aramizdan ayrilan insanlar icin allahtan rahmet dileyip,o gunleri allah tekrar gostermesin demekten baska elimizden bir sey gelmedigi bu huzunlu yil donumunde,devletimizin olasi bir benzer felakete karsi alti senede adam akilli hic bir onlem alamayis olmasi insani daha da uzuntuye boguyor.arama kurtarma ekiplerinin sayisini artirmakla,deprem olmadan akillica onlemler almak arasinda cok buyuk fark oldugunu birilerinin devlet idarecilerinin kafasina sokmasi lazim sanirim.

yasamasi hayli ilginc olan ve hayatta benim icin donum noktasi olarak kabul ettigim `olay`lardan biri.

milliyetin hazirladigi bu galeriyi izlemelisiniz.gercekten objektiflere sigan resimler cok etkileyici.milliyet gazetesinden yalcin cinar,selahettin sevi, ercan arslan ve garbis ozatayin destekleriyle olusmus bu galeriyi kacirmayin.icinizi karartmak istemem ama onbirlerce vatandasimizi kaybettigimiz bu felaketi asla unutamayiz ve bir nebze de olsun yeniden hatirlayalim.

http://www.milliyet.com.tr/ozel/sergi/galerideprem/

hayatimda insanin ne kadar aciz durumda oldugunu ve canin ulkemde ne kadar ucuz oldugunu ogrendigim gunde bunlari anlamami saglayan olay. ayricada hayatimin en degerli seyini kaybettigim deprem.. hayatimda benim icin en onemli seylerin yani notalarin bittigini hissettigim tek an.. ruhu saad olsun...

bu deprem sirasinda ben de her normal insan gibi uyuyordum. ruyamda ise eski iki katli otobuslerin ikinci katinda sallana sallana yolculuk yapiyordum. birden gozlerimi actim ve uyku sarhoslugunu uzerimden atamadigim icin ne oldugunu henuz anlamamisken birden annem ve babamin dua ederek kalktigini duyunca jeton dusmustu. bir de karsi binamizda oturan adam sokaga cikip ezan okumaya baslayinca dedim ki "tamam bitti bu is, buraya kadarmis, kiyamet kopuyor allah goklerden ezan okutuyor." allah bir daha boyle bir felaketi kimseye yasatmasin.

babamlar ile birlikte gonullu olarak kurtarma calismalarina katildigimiz ve orada evi yikilan, olen insanlarin mallarini calmaya tesebbus eden insanlari gordukce insanligimdan utanmami saglayan olaydir.

4 katli evimizin enkazinda 17 saatimi gecirdigim enkazdan cikarilinca keske olseydim dedigim canlarimi kaybettigim,izmitimi harabeye ceviren,cok cektiren,hala cektiren,unutmadigim,unutamadigim,unutamayacigim siradan olmayan bir agustos gecesi.ne diyelim allah baskalarina yasatmasin.

sicak bir ankara gecesinde annem’in"kalkin deprem oluyor,uyaninnnn deprem oluyor"sesiyle uyanmistim. yari uyanik yari uykulu..omrumde ilk kez azraili ensemde hissetmistim.hizla apartmandan cikmaya ugrasiyorduk.elimiz ayagimiz, tabiri caizse, birbirine dolasmisti.depremi hissetmemistik bile.neler olup bittigini anlamaya calisiyorduk.deprem nerede,nasil olmustu haberimiz dahi yoktu.birileri"golcuk yerle bir olmus"dedi ve o an dakikalar,saniyeler durdu.beynimizden vurulmustuk.canimi verebilecegim bir tek insan vardi golcukte."allahim benim canimi al ama sakin onlara dokunma"diye dua ettigimi ve hemen akabinde bayildigimi az cok hatirliyorum.golcuk’e dogru yola ciktik.yaklastikca felaketin ne buyuk oldugunu goruyor,agliyor ve sadece dua edebiliyorduk.babam"iste geldik"dedi saskin ve urkek bir ses tonu ile...o bes katli apartmandan eser mi kalmisti ki?uc gun enkaz altinda yuregimi aradilar ama nafile.once, henuz oniki yasinda ki yegenim,diger yegenim,bir diger yegenim,en ufak yegenim,yengem ve "yuregim"...amcam!ensemde hissetigim azrail’in o an yuregimi sokup aldigini anlayamadim.umarim guzel memleketim boyle bir felaket’i birdaha yasamaz.

16 ağustos 1999 da birlikte dışarıya çıktığım arkadaşımın beni eve bıraktıktan sonra annemin ve benim bütün ısrarlarımıza rağmen bina girişindeki demir kapıyı kapatmaması sonucu binada kilitli kalmamızı önleyen, evlerin artık umuma açılmasını, herkesin aynı çığlıkta birleşmesini, ve sallantıyla gelen uğultunun akılları almasını gerçekleştiren felaket. her duyduğumda içimi titreten cümlenin sebebi;(bkz: sesimi duyan var mı) 4 yaşındaki kardeşim ellerimde titrerken yaşadığım korku yüzünden gerçekten şu an hayatta olduğumuza şükretmekte, ölenlere rahmet dilemekteyim.allah tekrarını yaşatmasın.