sicak bir ankara gecesinde annemin"kalkin deprem oluyor,uyaninnnn deprem oluyor"sesiyle uyanmistim. yari uyanik yari uykulu..omrumde ilk kez azraili ensemde hissetmistim.hizla apartmandan cikmaya ugrasiyorduk.elimiz ayagimiz, tabiri caizse, birbirine dolasmisti.depremi hissetmemistik bile.neler olup bittigini anlamaya calisiyorduk.deprem nerede,nasil olmustu haberimiz dahi yoktu.birileri"golcuk yerle bir olmus"dedi ve o an dakikalar,saniyeler durdu.beynimizden vurulmustuk.canimi verebilecegim bir tek insan vardi golcukte."allahim benim canimi al ama sakin onlara dokunma"diye dua ettigimi ve hemen akabinde bayildigimi az cok hatirliyorum.golcuke dogru yola ciktik.yaklastikca felaketin ne buyuk oldugunu goruyor,agliyor ve sadece dua edebiliyorduk.babam"iste geldik"dedi saskin ve urkek bir ses tonu ile...o bes katli apartmandan eser mi kalmisti ki?uc gun enkaz altinda yuregimi aradilar ama nafile.once, henuz oniki yasinda ki yegenim,diger yegenim,bir diger yegenim,en ufak yegenim,yengem ve "yuregim"...amcam!ensemde hissetigim azrailin o an yuregimi sokup aldigini anlayamadim.umarim guzel memleketim boyle bir felaketi birdaha yasamaz.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?