17 ağustos 1999 marmara depremi

altinci hissim kuvvetli falan degildir, yataga kafami koydugum anda gomulurum, lakin on alti agustos u on yedisine baglayan gece hayatimda ilk ve son defa o garip duyguyu olum korkusunu yasadim. hicbir sey yoktu hâlbuki nedense yatagim sanki soguk mermer bir tas idi bense olumu bekleyen bir fani, neden boyle hissettim ya da olum korkusu o gece neden ustume cokmustu bilmiyordum, hele ki benim gibi genis bir insanin, sonra bir sarsinti ile birlikte yerimden dogruldum ve apartman girisinin kapisina cilginca vurup “uyanin deprem oluyor” diyen kisinin caresiz cigliklariyla herkez disari cikti.sadece ufak bir sarsinti ile korkmustuk o kadar,tabi ki durum ankara da boyleydi,oysa golcuk ve esrafi icin durumun boyle olmadigini eve girmeyip sigindigimiz arabamizin radyosundan ogrendik,muhabir “soka girmis durumdayim burasi dumduz,hicbir bina ayakta degil aman tanrim” diye bagiris ve cagiris icinde durumu aktarmaya calisiyorken biz birbirimize oylece bakakaldik.daha sonra sabaha karsi eve girdik ve televizyondan izledigimiz o manzara karsisinda verebilecegim en ufak bir tepki olmamasi cok buyuk boyutlu bir caresizligimiz oldugunu gozler onune serdi.babamin sadece birkac esyasini alarak yardima gittigini hatirliyorum asker arkadaslariyla,o kadar caresizlerdi ki bir an gece mermer dedigim yatagimi hatirladim o beton yiginlarinin altindan cikan insanlarin bembeyaz kuma bulanmis suratlarini gorunce,o gece yasadigim oydu,nasil bilebilirdim ki o derece umutsuz bir bekleyisle son bulacak bir acinin yasanacagini.onbinlerce insanimiz yitip gitti,milyonlarca hayal ve ani marmaranin hircin sularina gomuldu bir daha asla donmemek uzere…