lethe

hucrenin, hucredisi matriks veya etrafindaki diger hucrelerle baglanti (bkz: attachment) kurmasinda rol oynayan reseptor protein.

kanserli hucrelerin akilli uslu, olmalari gereken yerlerde durmayip gezintiye cikmalari metastazla sonuclandigindan, integrin molekullerinin fonksiyonlarini kaybetmesi (yahut dogustan gelen mutasyonlarla bu fonksiyonlara hic sahip olmamalari) kanser biyolojisi arastirmalarinda integrinleri gozde proteinler arasina sokmustur.

(bkz: shake that thing miss kana kana)

(bkz: shake that thing miss annabella)

izlemesi ve hazirlamasi cok eglenceli videolar yapmaya yarayan ios uygulamasi.

bir ornekle pekistirelim derdim ama linkini nasil verecegimi cozemedim.

(bkz: bangarang)

muhatabina dinletildiginde oldukca tehditkar olabilecek sarki.

heyecanla beklenen baharin kirmizi beyaz mujdecilerinden.

(bkz: deli bando)

pek bir mustesna, pek bir leziz yasemin mori sarkisi.

"ispanyollarin arsiz oklari gibiyim
hadi yuregini oklara sapla"

leylegi havada gormus gezgin. amma lakin ki eninde sonunda o popo ait oldugu yere, ofis sandalyesine oturacak elbet.

hayatta hersey zamanla daha iyiye gitmeyecek. bunun icin caba sarfetmen ve inisiyatifi eline alman gerek.

sari kizan.

“sabah, gidis saatine karar verme esnekligine sahip oldugum is yerime gec kaldim, baskalari icin dikkat cekici, benim icin sasirtici olmayacak miktarda.
koridorda bei ile karsilastim, her gun oldugu gibi yine tepemden –kapali ayakkabi da giymis olsam- tirnagima suzuldum. “bugun dogru rengi giymissin.” diyerek daha sonra uzerine cok dusunecegim bir diyalogu baslatmis oldu. anneannesinden bei’e kalmis bir gokkusagi hikayesi dinledim. her gune ozgu bir renk varmis, eger dogru rengi giyersen o gun iyi seyler olurmus. yok giymezsen eger, o gun olmamasi gerekenler olurmus.
hayir bugun hic dogru seyler olmuyor. bugun, plastik catal bicakla yemek yemeye calisirken catalin sapinin dibinden kirilmasi gibi, bugun, yasli ve porsumus bir kadinin karsi masada oturan 20’lik genc kizin diri memelerine bakip kendi memelerine ise bakamayip genc kizla goz goze gelmesi gibi, bugun, tek basina supermarkete gidip onune geleni arabaya doldurup cuzdanini evde unuttugunu kasada farketmek gibi, bugun, birini pek cok sevip, biri tarafindan pek cok sevilip, daha da fazla nasil sevebileceginin hesaplarini yaparken o birinin evli oldugunu ogrenmek gibi, bugun, aniden yola cikan sincabi ezmemek icin direksiyonu aksi yone kirip sincabin da o yone kacasi geldigini “paaat!” namli carpma sesinden anlamak gibi, bugun, sevdigi kizin bir adama abi demesi gibi seyler oluyor. dinledim anlattiklarini, bu kadini ve gozlerinde hala parildayan cocuksu isiltiyi seviyorum.
yine de bei, bugun hic dogru seyler olmuyor. ve benim coraplarim bile sari…”

mecbur kalmadikca hicbir sey yapmadi. zor kararlar veremedi. kolay kararlari da veremedi aslinda. ilk defa sanirim, envai cesit hayvanin nuh’un gemisine dolusurken haberlesmede kullandiklari telefonunu degistirmisti, cunku artik telefon calma yetisini yitirmisti. icinde hic memnun olmadan yasadigi evini degistirmisti, cunku evin arizali su tesisati iki aydir tamir edilememisti. okumaktan biktigi halde masterin ustune bir de doktora yapmisti, cunku baska ne yapilir bilmiyordu. her sabah lanetler ede ede vardigi, gun boyunca kimseyle dogru durust iki kelam etmeden calistigi isinden ayrilmisti, cunku bir yanlis anlasilma sonucu kovulmustu. dag gibi biriken camasirlari camasir makinesine sonunda atmisti, cunku giyecek temiz corabi kalmamisti. bir haftadir spor yapiyordu, cunku arabasi tamirde oldugundan, uc sokak asagidaki annesini ziyarete yuruyerek gidiyordu. iliskilerinin basindan beri yalanlar soyleyen, kendisini uzen, aldatan, aglatan ve bir turlu mutlu edemeyen kiz arkadasindan ayrilmisti, cunku terkedilmisti.
istemediklerine hep mecbur kaldi. 7 yasindayken, begendigi parlak kirmizi topun kiz rengine sahip oldugunu deklare edip, kendisine ‘kiz cemil” mi denmesini istedigini sorup, ha bir de kafasina bir saplak atip bok yesili diger topu aldi babasi, futboldan nefret etti. futboldan nefret ettigi halde cocukluk arkadasi nevzat’a hayir diyemediginden haftada bir hali saha maci yapti. -artik- eski kiz arkadasi seviyor diye bir sikime benzemeyen romantik komedi filmleri izledi. -artik- eski isinde patrona yeterince yalakalik yapamadigindan, yahut kendisine gerekli kivrimlari saglayacak fazladan bir x kromozomuna sahip olmadigindan tum angarya isler ona kaldi. gunahini vermeyecegi adamlara, kadinlara gulumsedi, onlarla arkadas oldu, cunku cok da dikkat cekmeden hayatta kalabilmesi icin uymasi gereken bazi kurallar vardi.
cemil. 35 yasinda. mecbur kalmadikca hicbir sey yapmadi. istemediklerine hep mecbur kaldi.

daha cumlenin yuklemine gelemeden yazdiklarini siliyordu. olmuyordu bir turlu. tami tamina dort saattir su lanet olasi bilgisayarin basindaydi ve henuz tek cumle dahi yazamamisti. ecnebilerin tabiriyle “yasamak icin ne yaparsin?” sorusuna cevabiydi ‘yazmak’. yillardan sonra ikinci defa basina gelen bu yazamama durumunu kabullenemiyordu bir turlu.

“sikmisim girizgahini!” diye sovup masayi tekmelemeye yeltendi. kacin kurasi oldugu belirsiz masa atik davranip ayak serce parmagina, kendisine yoneltilen hiddeti iade etti. kufru “sikmisim girizgahisskktirr!” e evrilirken topallayarak terasa cikti. kendisi kadar ocb de golden virginia’yi ozlemis olmaliydi. sardigi daldan derin bir nefes cekti. kabaca bir hesap yapti. 12 yil olmustu. “vay be!” dedi, “vay be! gulumseyisini gormeden gecen 12 yil!” bir zamanlar ugruna sayfalar dolusu murekkep harcanan gozler, dun tekrar gozlerine bakmisti. bir zamanlar opmeye doyamadigi yanaklar, dun, her gulumseyisinde birer gamze sunmustu etrafina. bir zamanlar yuzunu sefkatle oksayan minik eli, ama, dun sadece elini sikmisti. elleri yine soguktu. ve bakislari yine kederli. ne demisti bir keresinde: “ben istanbul’a cok benzerim sevgilim. onca istiha icinde onca keder…”

bir zamanlar tutkuyla optugu dudaklar, hala ayni cocuksu heyecanla oynuyordu. actigi sergilerden, gittigi sehirlerden bahsetmisti dun. gerek yoktu ki anlatmasina, hepsinden haberdardi. kendisi pek konusamamisti, her bir kelimeyi hafizasina kazimak istercesine dikkatle dinlemisti. ah, nasil ozlemisti, nasil! o da ozlemis miydi? cok sevmis miydi sonra?

5. izmariti kulluge bastirirken karisi seslendi iceriden: “canim ben annemlere gidiyorum.”

ayak serce parmagi cok aciyordu.

dugum, iki farkli ucu birbirine baglayandir.

iki ucta artik her ne varsa.

bazen gucludur. 49 kiloyu bile(!) kaldirabilir..

..bazen kopar..

siki baglanmamissa yahut uclardan biri zayifsa..kopar.

beni sozlukten kovan adam. "cikmiyorum. senin mi?!" dedim.

gece gece dinlemeye bir basladiniz mi sizi kendine esir alan seslere sahip adam.
(bkz: cem bu gece beni terket)

(bkz: kronik mizojin hinc-al-di)

saglikli beslenme mi dersin, spor mu, yoga mi, kisisel gelisim kitaplari okuma(!) mi...hepsi bunda.
gerci bir gunlugune ama neyse ahaha.