ders çalışmak

zamanıyken sövülür, sonra hayatın önceki dönemlerinden bir anıya dönüştüğünde mumla aranır, telefon faturası ödemekten daha iyidir çünkü.

belli bir sürelik calismadan sonra, kafayi kaldirip etrafa bakildiginda her seyi ikili görmek mümkün.

onda dokuzu çalışmaya karar vermektir. ne dedğimi bilmiyorum ama 7’de takılırım ben hep. bir keresinde 8 yapmıştım da sevinçten arkadaşlarda toplanıp tavla oynayıp nargile içmiştik.

kolay değildir, sıkıcıdır evet ve uzun süre (8-9 yıl) yapılmadığında birden yüklenilmemesi gerekir. beyinde geri döndürülemez hasara yol açabiliyor. evet gençler ders çalışıyorum ben. artık ben de herkes gibiyim.

bugün eve bir misafir geldi. "insan vücudu yatmaya değil, çalışmaya göre programlanmıştır" dedi. hassiktir dedim. annem girdi araya "aaa oğlum misafir o" dedi. misafirse götlük yapmasın içsin çayını siktirsin gitsin dedim. adam çayını bitirmeden kalktı gitti. bir de üstüne israf. dışarda kaç para lan o çay biliyon mu it!


hepiniz siktirııııon taaam mıııa! depresyon oldum yaa.

belli bir süre çalışmayınca hakikaten özleniyor. hatırlamaya çalışıyorum en son derse girdiğim zaman aralık ayının başıydı sanıyorum. en son ders çalıştığım zamansa aralık’ın ortalarıdır muhtemelen. yani 2.5 aydır derssizdim. dün bi başladım 2 saat çalıştım yetti. artık bi 2.5 ay daha idâre eder beni bu.

(bkz: kedidir kedi)

çalışılacak ders ne kadar basit ve kısaysa, gerçekleştirilmesi bir o kadar geciken eylemdir bence. mesela ben 2 saattir bekliyorum, hala modum gelmedi. gökten zembille inmiyor ki bu meret.

inatla başaramadığım eylemdir. çalışma masam hazır kitaplarım, not defterlerim hatta renkli kalemlerim var. ama olmuyor. içimde ki sınav korkusu bile ağır basamıyor. ilk sayfayı açıyorum ardından sözlüğe girip bir şey okuyorum ikinci sayfada facebooka giriyorum vicdan azabıyla çıkıyorum. ders değiştiriyorum saate bakıyorum bir saat geçmiş evet twitterı açıyorum, vicdan azabıyla kapatıp kitaba dönüyorum. aklıma şarkı geliyor onu arıyorum.aklıma şiir geliyor kütüphaneye saldırıyorum bir saat daha geçmiş meğersem, yazık bana. sonunda gözüm başucumdaki kitaba ilişiyor biraz okumak istiyorum, arada saçımı yapıyorum maksadım motive olmak, kahve yapmaya gidiyorum çok yoruldum uykum gelmiştir diyerekten. bakıyorum bir buçuk iki saat daha geçimiş, ne zaman geçti bilmiyorum. sonra gelip bunu buraya yazıyorum ve ders çalışmam gereken zamanda ders hariç her şeyi yaptığımı fark ediyorum. hoş oldu sanki, evet.

(bkz: ders çalışamamak)