ayten in sonu

ayten’i markiz pastanesinde vurdular
onu ben vurdum
ayten kanlar içinde düştü yere
bense ağlıyordum

şimşek gibi loşluğunda markizin
bir usturaydı ellerimde parlayan
vurdum ve baktım dağılmış yüzüne
dedim;o da güzeldi bir zaman

onun da gözleri vardı dudakları vardı
mermerler dile gelirdi konuşunca
ya elleri her zaman duygulu serin
başım dönerdi ellerini tutunca

önce garson gördü ikimizi
sonra yabancı adamlar gördü,kadınlar gördü
ayten’i hiç ayıplamadım
o anda kim olsa ölürdü

renkli bir balon gibi sönüverdi
koluna gömleğimin kanı damladı
o lekeden başka şimdi
ayten’den eser kalmadı

aldılar götürdüler beni
bu cinayetin hesabını sordular
dedim:ayten’i ben vurmadım
onu markiz pastanesinde vurdular.

ümit yaşar oğuzcan ayrıca; (bkz: milyon kere ayten)