yeni ayakkabı almak

eğer bir "sürekliliğe" sahipse bu bir hastalıktır. misal bende var, çoğunu da giymiyorum. doktora gitmem gerek, doğru.

bildiğin salon takımının tabak çanak konan konsol modülünü ayakkabılık ve çizmelik yapıp çekmecelerden birine kütüphanelerdeki gibi kart sistemi yaparak hangi renk hangi model ayakkabı nerde duruyor diye yazmak zorunluluğu hissediyorsanız artık; yapmamanız gereken eylem.

benim gibi kendine cok ender zamanlarda bir seyler alan bir insan icin sozluge kosup bas bas bagirtacak ve yuzsuzlugun doruklarina ulastiracak olay.

cevrenizdeki dallamalara caktirmamaniz gereken durum.

alma sureci icerisinde bir tezgahtarin pekala mundar edilebilecegi durum.

zaten alisveris yapmaktan gerilen sinirleri bir de abuk bir iyi niyetle "dur size sunu veriim", "ay yok bu olmadi", "bakin bu pantolonunuza daha cok yakisti" gibi cumlelerle daha da yipratan ve yakasinda satis asistani, satis temsilcisi yazan zat-i muhteremi vicdan azabi ceke ceke dayak delisi etmenizin gercekten ihtimal dahilinde oldugu harekettir. zira isbu entry yi okuyan tezgahtarlar da ayakkabi alan insanlardir ayni seyi yasiyorlardir. gudiklik edip agresiflesmeye gerek yoktur.

denerken ve alirken cekilen eziyetlere degerse cok hos olabilecek eylem.

kadinlar icin zor ama erkekler icin kolay eylem.

fiyati yuzunden ailenin israrla almamasi sonucu; (bkz: yeni ayakkabi alamamak)