uzanamıyorum

yapmaya mecbur olduğum eylemin bir dönem söylemekten kendimi alamadığım zıttı.
(bkz: bitecek acılar bu günler geçecek)

şairinin kim olduğunu bilmesem de küçücük bir bebeğin yaşadıklarını çok güzel anlatmış yazıkki yaşanılanlar güzel değildi.

koşmaya yeni başlamıştı adımlarım
düştüm,
bebeğim bir yanda,
gülüşlerim bir yanda.
anneme baktım,
yoktu!
başımda yabancı bir adam
küçücük göğsümde kocaman elleri
sakalları deldi geçti
pespembe tenimi.
anne, anneeeeeeee. ...
bir oyun sandım
elleri kara kara ’öcü’ amcalarmış
bir emzik düğümünde
yarıldı bedenim
altımı ıslattım sandım
kan kaybında boğuldu insanlık!
bebektim
çocuk olacaktım
abla olacaktım
altımdaki bez çıkmadan,
kadın oldum bir buçuk yaşında...
adam oldumu o amca bedenimde ???
öğretin bana; kendi suyumu kendim alamazken
nasıl sulayacağım bedenimde ölen çiçeği!!!
ben kadın olmak istemedim
ben dünyaya da gelmek
istememiştim ki!
anneeeee... babaaaaa....
işığı açın!
uzanamıyorum