türklerin ya doktor ya muhendiş olması

- oglum tercihlerine ne yazdin?
- ilk siraya hukuk altina iktisat altina da isletme yazdim.
- yani ne olucaksin onu soyle sen.
- avukat olucaz kismetse.
- olmaz cocugum ya doktor ya muhendis olucaksin.
- sacmalama anne. ben tm alanini bitirdim, istesem de olamam.
- olmaz dedim. turkuz biz. bak sozlukte bile yaziyor. turkler ya muhendis ya doktor.

evet vardır böyle bi durum,herkesin mühendis ya da doktor olmak zorundalığı varmış gibi davranılır.sebebini bilmem.tek bildiğim benim ne doktor ne de mühendis olacağımdır.

aile baskısı falan hikaye.insanların tercihinde abartıldığı kadar sınırlayıcı bir faktör olduğunu düşünmüyorum.ben lise 2 de fenci olmama rağmen ve de cillop gibi bir ortalama yakalamama rağğmen,tm’ye geçme kararı verdiğimde ailem oldukşça olumsuz karşıladı.mesele geleceği sadece ve sadece kendinin şekillendirebileceğini aileye anlatabilmek.yapacam dedim mi yapabilmek.ya doktor ya mühendis olmaya itilen tipler boşlukta duran,ne olmak istediğinin idrakına varamayan tiplerdir."hele bir puan gelsin de bakarız" anlayışı ile bu kadar olur bu memlekette.

(bkz: topçu)

(bkz: popçu)

bi de oyuncakçı, dansöz olmak isteyenleri vardır

türkiye’de fm secen her oğrencinin gerçekleşirmek istediği eylem.bunun tek sebebi ailenin de hoşnut kalabileceği güzel meslek olmaları ve çok para getirebilmesidir.yoksa herkes arkeoloji yada sanat tarihi okumak ister ama aileler pek dikkate almaz onları.

bazılarının öğretmen,bazılarının eczacı,bazılarının hemşire vs.olduğu hatta bazılarının hiç bir şey ol(a)madığı da unutulmamalıdır.

türkiye nin giderek yozlaşmasının ve muassır medeniyetlerin gerisinde kalmasının nedenlerinden biri.

aileler çocuklarının üretken bireyler değil de para kazanan ve ana-babalarına paye kazandıran reklam malzemesi robotlar olmasını istemekte, bunu küçük yaştan çocuklara empoze etmekte, edemezse de çocuğu zorlamaktadır. onlara göre başka insanların iyi dediği meslekler iyidir. çocuğun hangi mesleğe yatkın ya da istekli olduğu hiç önemli değildir.

çocuk tiyatrocu olmak istiyorsa ailesinin zoruyla mühendis olacaktır, zira tiyatrocu kızların hepsi orospu, erkeklerin hepsi de ibnedir; çocuk fotoğrafçı olmak istiyorsa aile zoruyla işletmeci olur çünkü fotoğrafçılar aç gezmektedir; çocuk futbolcu olmak istiyorsa aile yönlendirmesiyle hekim olur, futbolcular ittir... bu daha gider...

memleket verimli tiyatrocular, fotoğrafçılar, sporcular kazanacağına verimsiz mühendisler, işletmeciler ve hekimler kazanır.

oysa ki, çok kazanan değil, işini seven insan verimli olur.

işin daha komik yanı, ailelerin o kadar tuttuğu meslek grupları gerçekte sanıldığı kadar para kazanamamakta ve saygı görmemektedir.

neticede eğitime harcanan onca para da heba olmuştur.

bence cocuktan cok ailelerin soyledigi bir laf bu.
"benim oooglum doktor olacak"
"benimki deeee muhendis olacak"
sanki marifet sadece muhendislikte yada doktorluktaymis gibi. iyyy. eskidenmis onlar sekerim. bakin doktor ya da muhendis olmadim ama adam oldum sonucta. (ya da kadin diyeyim..)

turklerin buyuk bir cogunlugu ya doktordur, ya da muhendis. aslinda bu kitle siradan kitledir, en azindan benim icin oyle.

ben arkeolog’um ondan boyle dedim.

her zeki cocugun fm’ye zorunlu kilinmasi durumudur. birazcik kafasi calisip basinda inat eden herkesin en azindan vasat bir sekilde yapabilecegi muhendislik alanina zeki ogrencilerin %90’i gudulerek, mutsuz muhendisler, isini sevmeyen doktorlar yetistirilir.

diger yonden daha aci olan, disarda kalmiyim diye yetisen okuz sosyologlar, mantar felsefeciler, odun teolojicilerdir.

cekilmez olurdu.

yalan falan demeyin, kesinlikle vardir bu konu.
bir cocuga sorun ’buyuyunce ne olacaksin?’ diye. alacaginiz yanit ya doktordur ya muhendis. ben hic ’antropolog olacam’ diyen bir cocuk gormedim kendi adima. peki cocuklari bu iki cevaptan birine iten guc nedir? ebeveynler.
ne yazik ki turkiyede anne-babalar cocuklari ya doktor ya muhendis olsun isterler.
+ anne ben konservatuar okuyacam.
- once bir tip fakultesini bitir, sonra okursun konservatuarda.
+ ya anne ama cok gec. ben oyle istemiyorum ki!
- bak ferhat gocer’e!
+ tovbe tovbe.

- anne ben tiyatrocu olacam.
+ a benim avanak oglum, once bir muhendis ol, elinde bir altin anahtarin olsun, ondan sonra istedigini oku.
- anne hani bu altin anahtar tum kapilari acardi?
+ e aciyor iste oglum.
- ama benim hayallerimin kapisini kitliyor a.k. anahtari...
+ cix cix cix...