teğmenim

senin gözlerin yeşildi teğmenim
sen tutunca küpeşte demirler erirdi
dize gelirdi ufuklar sen bakınca
seni düşünürdü rüyalarında kızlar
namus denilince sen gelirdin aklıma
sen demirlerdin gönlümde teğmenim
hürriyet denilince...

yurdumun en güzel defnelerini takmıştım alnına
en beyaz kumaşları sana dokumuştuk
sen vardiyadayken ben rahattım
deniz seninle güzeldi teğmenim
deniz seninle büyüktü...

gemilerin de kardeşliği vardır teğmenim
gemilerin de kaderi vardır
şimdi biz omuz omuzayız
birimiz atılay birimiz dumlupınar
biz siperde iki mehmet gibiyiz.

ben oflu hasan’ım
gerzeli ali de olabilirim.
belki de veniköylü haydar’ım
köprüde buluşacaktık yarın
inanmaz sarı kız inanmaz

ölecek adam mıydım ben teğmenim?
bilirim anacığım bilirim
ellerin titrer şimdi
gürül gürül yanar için

ağrımı sen çektin geceler boyunca
aylarca karnında taşıdın
büyüttün sonra elimden tutup
yürümesini bilmezdim yürüttün.
gülmesini de beceremezdim güldürdün...

üstümü örttün kurt ulutan soğuklarda
almadan verdin yemeden yedirdin

bir bayrak var gözlerimde teğmenim bir bayrak
vatan onda, aşkım onda, süngüm onda
bana böyle bakma teğmenim

kurana el basarım ki öldüğüme yanmam
doyamadım türklüğüme doyamadım

kurusun mavileri denizlerin teğmenim
beni bayrağa sar, yalnız bunu isterim
sonra anama hakkımı helal et derim
vatan sağ olsun,
ellerinden öperim...

ayhan hünalp