sezen aksu soyluyor

sezen aksu’nun 1989 senesinde fono’dan çıkardığı, yapıp yapacağı en iyi albüm olarak aklımda kalan içerisinde sırasıyla, birak beni, sinanay, gidiyorum, son bakis, yillar sonra, beni kategorize etme, belalim, kis masali ,aynalar, istanbul hatirasi ,zor yillar, gamsiz gibi hepsi de birbirinden değerli, hemen hemen hepsi kült olmuş, dillerde pelesenk olma muradına nail olmuş, her biri özellikle düzenlemeleri, melankolinin, gotizmin, hüznün, yalnızlığın tavan yapmasına sebebiyet veren sözleri ve de sezen aksu’nun her şeyiyle sezen aksu olduğu zamana denk gelen vokaliyle, eşsiz yorumuyla hayat bulmuştur her daim türk insanında.. buna rağmen kasedin oluşumunda sezen aksu’nun görüp görebileceği en başarılı müzisyenler de yok değildir.. sırasıyla arkasında her daim duran ve de türk müziğinin en önde giden liderlerinden birisi olarak gördüğüm attila ozdemiroglu, başarılı şarkıların efsane adamı onno tunc, turhan yukseler gibi isimler besteleriyle şarkılara hayat verirken, her birisi çaldığı enstrümanıyla türkiye’nin önde gelen isimlerin olan erkan ogur ,erdem sokmen, ismail soyberk, gurol agirbas gibi isimlerle, yine her daim yanında olan cihan okan da bu albümde etkili olmuşlardır..

kısacası, kelimelerin kifayetsiz kaldığı, özellikle aynalar parçasıyla beraber sırasıyla dinlenilen şarkıların insanın tabiri caizse damarından girip, uyuşturucu etkisi eden şarkılardır, her birisi yüksek tahribat gücü olan bombadan farksızdır, dinlenmez yaşanır, sezen aksu’nun en büyük sevilme sebeplerindeki olasılıklardan sadece birisidir.