sen beyaz bir kadınsin

asil buyuk sarhos benim
uzaktaki
ben ki tek damla sarap icmedim
ekmegin beyaz zeytinin siyah
oldugunu biliyorum
asil buyuk sarhos benim
uzaktaki
benim kusturucu sarhoslugum
yoksullugum

yuzume bakmasan da
yagmura dusursen de gozlerini
gozlerime bakmasan da ne kadar
o kadar aydinligin gokyuzume uzaniyor
uykularimda nefesinin sicakligi
o kadar
hangi aksam kapimi calan sen degilsin
sen degil misin gizli bir kivilcim gibi
gozbebeklerimde duran
umutsuzlandigim her aksam
senin ruzgârin almiyor mu
ugultulu yorgunlugumu
yoksullugun esiginde kapaklandigim zaman
ellerimden simsiki tutmuyor mu senin
iyimserligin

ben bu tezgâhi kurdumsa senin icin kurdum
senin icin dokudugum basma ve pazen
denizin yesilinden suzdugum balik
gogun mavisinden caldigim kus
senin icin
felsefe okudumsa
iktisat okudumsa gece yarilari
bogazim kurumus icim bir kalabalik
sicacik misralar okudumsa yunus’ dan
senin icin okudum
geceyarilari

sen beyaz bir kadinsin
uzaktaki
gozlerin aklimdan cikmiyor
sen beyaz bir kadinsin
karanliklari dinleyen
uzaktaki
sarmasiklari duyuyor musun ruzgârda
yorgun basini
usumus yastigina koyuyor musun
uyuyor musun

(bkz: attila ilhan)