şehit

vatan savunmasinda bir $ekilde can vermi$ insanlar.

bir amac ugruna verilen savasta yitirilen fakat ulkemizde bu amaclarin bir takim gucler tarafindan yonlendirilmesiyle bir hic ugruna sahip oldugumuz binlerce kayip.

(bkz: canakkale sehitlerine)

sehitlik, islami bir kavramdir.islamiyetin kitabi kuranda da sehit tanimi soyle gecer:

bakara suresindeki sehit tanimi

’’ allah yolunda oldurulenler var ya, onlara olu demeyiniz, onlar diridirler, lakin siz bunu goremezsiniz’’

gorulecegi gibi, sehit olunabilmesi icin seriat savascisinin olu sekli olunmali..
yani hersey vatan icin degil,

hersey allah icin..

yoksa,, yok vatan icin olmusmus, yok kahramanlik yapmis,.. laf bunlar laaf.. adami sen insan haklarini ihlal edip ’zorla’ askere aliyorsun, adam gonulsuz geliyor, hain pusuda canini veriyor, sen general olarak tassaklarin sicak bir sekilde zibariyorsun malikanende... sonra da sehit cenazesinde timsah gozyaslari.. bi cenaze namazi ve ’’hadi artik gidelim..’’ iyi is bee.. ben de mi general olsam ne?...

oncelikle bir insanin vatani yoksa dini de olmaz.dini varsa bile o insana dinini ya$atmazlar huzur icerisinde ve hakki ile.once vatani savunacaksin ki tamamen sana ait olan topraklar icerisinde dininin gereklerini kimseye boyun bukmeksizin yerine getirebilesin.ozgur olmayan, baski altinda bulunan bir insanin dini varmi$ gibi gormek akla pek yatkin gelmiyor.dolayisi ile vatan topraklarini savunmak da bir nevi dini savunmak demek degil midir? insana rusyada, yunanistanda ya da amerikada dininin tum gerekliliklerini yerine getirebilmesi icin tum $artlar saglanir mi? vatan ile din ayrilmaz bir parcadir bana gore.dolayisi ile din savunmasi esnasinda hayatini kaybeden insanlar kadar vatan savunmasinda hayatini kaybeden insanlar da $ehittir kesinlikle.

vatan savunmasi sirasinda olenler sehit olamaz. cunku iran ve irak yillarca savasti. ve burada yasayanlar musluman halklardi. yani musluman muslumani oldurdu.. ne yaani, bu savasta irani ve iraki savununup da olen kisiler sehit olup cennete mi gitti?.. allah da bunlara..

’’aa ne guzel, birbirini olduren muslumbordler, hanimiste benim mimimimi...’’ der..

hadi bu musluman tarafi oluleri...

peki olasi bir ucuncu dunya savasinda buyuk kitle imha silahlari ile ’’vatani icin’’ olebilecek yuzmilyonlarca insan da mi cennete gidecek? ulen amma kolaymis cennete girmek...

’’ cennet ucuz degil, cehennem luzumsuz degil’’

bu vatan icin canini vermis insanlarin hic birine en ufak saygisizlik etmek istemem ama gunumuzde verdigimiz sehitler kanimca vatan ugruna degil de bazi modern derebeylerinin cikarlari ugruna sehit olmakta,daha dogrusu sehit olmaya zorlanmaktadir.gectigimiz gunlerde asagilik teror orgutu pkknin yerlestirdigi bir mayin yuzunden sehit olan bir askerimizin turk bayragina sarili naasi basinda gozyaslari doken babasinin "benim oglum ne icin oldu?gencecik yasta hangi savasta sehit oldu?bu ne savasi?" sozleri sanirim benim dusuncelerimin de tercumani olmaktadir.

bu halkin oylariyla hukumetin basina gecip devleti yonetmek ugrasi icinde olan bazi sahislarin cocuklari askerlikleri sirasinda bile yanlarinda korumayla dolasirken,ulkenin cesitli sehirlerinde yasamaktayken anasinin babasinin yanindan kopartilip surekli comak sokularak kizistirilmaya calisilan bir ari kovaninin ortasina atilan henuz yirmili yaslarindaki bir cok gencimiz maalesef sehitlikle tanismak zorunda birakilmaktadir.

entrynin basinda belirttigim gibi,sehitlik mertebesine ulasan hic bir askerimize,polisimize(kisaca bu ulke icin canini veren herkes)saygisizlik etmek degil niyetim.bunlari yazmamin tek sebebi yine yukarida belirttigim gibi dunyayi satranc tahtasi,kendilerini kasparov,siradan insanlari da piyon olarak goren sahislara duydugum ofkedir.bu kendini zeki sanan serefsizler dunyayi,ulkeleri yonettiklerini,insanlarin hayatlarini ellerinde tuttuklarini sanip sakin ha boburlenmesinler.bu milletin gerektiginde bu vatanin bir karis topragi icin gozunu kirpmadan,kendi ozgur iradesiyle olume gittigi tarih sayfalarinda yeterince aciklayici sekilde yazmaktadir.

(bkz: sehitler olmez vatan bolunmez)

sehitlik sadece seriat icin savasanlarin erisebildigi bir mertebe degildir.zaten her seyin kuran’da yazmasini da bekleyemeyiz.sehitligin dereceleri vardir ve vatan icin olen,ilim tahsil ederken olen,yanarak olen,bogularak olenler de sehittirler.tabii ki biz bunun kararini veremeyiz,imani varsa allahin izniyle sehittir.biz kimin iman edip kimin etmedigini bilemeyecegimiz icin nobet tutarken vurulan bir askere de sehit deriz,catismada vurulana da.

bu gunleri bize bahseden yuce kisiliklerdir.

bazen cocuk yasta, bazen baba, bazende dede...
bazen ana, bazen baci, bazende nine...
vatani icin, dini icin, topragi icin olendir... sehit...
aglamaz zannedilen komutanlari, komandolari aglatandir...
arkasinda bazen yetim bir evlat, bazen dul bir es birakandir...
ama illede anasini yasa bogandir...sehit...
bu vatani bizlere gazilerle beraber verendir...
cocuklarina omurleri boyunca bir gurur kaynagi lutfedendir...
bu vatani ask ile sevendir...sehit...
anasi icin, babasi icin, ailesi icin...
namusu icin, serefi icin vede bizim icin...
olume gidendir...sehit...
turktur, lazdir, cerkezdir, kurttur bazen...
hepsi vatanini, ulkesini, seven turden...
gozunu kirpmadan olume, gidenlerden...
iste o’dur, onlardandir... sehit...

biz sehitoglu gelmis sehitoglu gidecegiz...
soz veriyorum bu vatani boldurmeyecegiz...
gerektiginde senin gibi olume yuruyecegiz...
sunu bil, bizde sehadet serbeti icin dua edecegiz...
kemigini sizlatmaktansa olumu yegleyecegiz...

cunku biliyoruz... biliyoruz biz ey sehit...
sehitler olmez... sehitler olmez...
sehitler olmedikce bu vatan bolunmez...

islami bir kavramdır türkiye laik bir ülkeyse bu kavramı kullanmamalıdır ama halkı sömürmek için her yol mübahtır.

din kültürü dersinden hatırladığım kadarıyla din yolunda ölenlere deniliyor.

(bkz: sarıkamış şehitlerine)

maalesef hakettikleri değer ve saygıyı göremeyen yüce insanlar.

sadece islam için canını feda edenlere verilebilecek bir sıfattır kuran ı kerimde kimlerin şehit olduğu açıkca belirtilmiştir ve en önemlisi islami bir kavramdır ancak islam ile hiçbir alakası olmayan birçok dünyevi görüşte kaybettikleri insanlar için bu kavramı kullanmaktan geri durmamaktadır.


müminlerden öyle yiğitler vardır ki allaha verdikleri sözü yerine getirip sadakatlerini ispat ettiler onlardan kimi adağını ödedi canını verdi kimi de şehitliği gözlemektedir onlar verdikleri sözü asla değiştirmediler.(ahzab suresi/23)

ne mutlu onlara; ataları gibi ölümün en onurlusunu tatmışlardır.

cihad uğruna verilen canın öte dünyadaki adı.

şehit "şahit olan" demektir. peki neden vatan/din uğruna ölen kişiler için bu kelime kullanılmıştır? inanışa göre şehitler son nefeslerinde allah’ın cemalini görüp, ona şahit oldukları için bu isimle anılırlar. bir insan için dünya ve ahiret nimetlerinin en büyüğü allah’ın cemalini görmektir.

şu boğaz harbi nedir? var mı ki dünyada eşi?
en kesif orduların yükleniyor dördü beşi,
tepeden yol bularak geçmek için marmara’ya
kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya.
ne hayâsızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı!
nerde -gösterdiği vahşetle- "bu bir avrupalı!"
dedirir: yırtıcı, his yoksulu, sırtlan kümesi,
varsa gelmiş, açılıp mahbesi, yâhud kafesi!
eski dünya, yeni dünya, bütün akvâm-ı beşer,
kaynıyor kum gibi... mahşer mi, hakikat mahşer.
yedi iklimi cihânın duruyor karşısında,
ostralya’yla beraber bakıyorsun: kanada!
çehreler başka, lisanlar, deriler rengârenk;
sâde bir hâdise var ortada: vahşetler denk.
kimi hindû, kimi yamyam, kimi bilmem ne belâ...
hani, tâ’ûna da zuldür bu rezil istilâ!
ah, o yirminci asır yok mu, o mahhlûk-i asil,
ne kadar gözdesi mevcud ise, hakkıyle sefil,
kustu mehmetçiğin aylarca durup karşısına;
döktü karnındaki esrârı hayâsızcasına.
maske yırtılmasa hâlâ bize âfetti o yüz...
medeniyyet denilen kahbe, hakikat, yüzsüz.
sonra mel’undaki tahribe müvekkel esbâb,
öyle müdhiş ki: eder her biri bir mülkü harâb.

öteden sâikalar parçalıyor âfâkı;
beriden zelzeleler kaldırıyor a’mâkı;
bomba şimşekleri beyninden inip her siperin;
sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin.
yerin altında cehennem gibi binlerce lâğam,
atılan her lâğamın yaktığı yüzlerce adam.
ölüm indirmede gökler, ölü püskürmede yer
o ne müdhiş tipidir: savrulur enkâz-ı beşer...
kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el ayak,
boşanır sırtlara, vâdilere, sağnak sağnak.
saçıyor zırha bürünmüş de o nâmerd eller,
yıldırım yaylımı tûfanlar, alevden seller.
veriyor yangını, durmuş da açık sinelere,
sürü halinde gezerken sayısız tayyâre.

top tüfekten daha sık, gülle yağan mermiler...
kahraman orduyu seyret ki bu tehdide güler!
ne çelik tabyalar ister, ne siner hasmından;
alınır kal’a mı göğsündeki kat kat iman?
hangi kuvvet onu, hâşâ, edecek kahrına râm?
çünkü te’sis-i ilâhî o metin istihkâm.
sarılır, indirilir mevki’-i müstahkemler,
beşerin azmini tevkif edemez sun’-i beşer;
bu göğüslerse hudâ’nın ebedî serhaddi;
"o benim sun’-i bedi’im, onu çiğnetme" dedi.
âsım’ın nesli... diyordum ya... nesilmiş gerçek:
işte çiğnetmedi nâmusunu, çiğnetmeyecek.
şûhedâ gövdesi, bir baksana, dağlar, taşlar...
o, rükû olmasa, dünyâda eğilmez başlar...
vurulmuş tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
bir hilâl uğruna, yâ rab, ne güneşler batıyor!
ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhid’i...
bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
"gömelim gel seni tarihe" desem, sığmazsın.
herc ü merc ettiğin edvâra da yetmez o kitâb...
seni ancak ebediyyetler eder istiâb.
"bu, taşındır" diyerek kâ’be’yi diksem başına;
ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
sonra gök kubbeyi alsam da ridâ namıyle,
kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;
mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
yedi kandilli süreyyâ’yı uzatsam oradan;
sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına;
uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,
türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;
tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...
yine bir şey yapabildim diyemem hatırana.

sen ki, son ehl-i salibin kırarak salvetini,
şarkın en sevgili sultânı salâhaddin’i,
kılıç arslan gibi iclâline ettin hayran...
sen ki, islâm’ı kuşatmış, boğuyorken hüsran,
o demir çenberi göğsünde kırıp parçaladın;
sen ki, ruhunla beraber gezer ecrâmı adın;
sen ki, a’sâra gömülsen taşacaksın... heyhât!
sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât...
ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber,
sana âguşunu açmış duruyor peygamber.


mehmet akif ersoy


.