savrulmuş bir ömrün günlerinden

nihat behram şiiri.

ve en uysal
en cıvıl anlarında yine bir güzelliğin
birden azıveren
aynı sızı..
içimdeki eziklik
neden böyle mahmurdur?
kanatları
hafifçene uçarı
kıvrım kıvrım hareli
ve yaslı
yorgun
uzaklara doğru bir yolculuk öncesi
bir şiir ki
yüreğimden koparılıp
karalanmış bir andır
dökülür dudağıma
usulcana yarası.
yoksa bir şarkıda ansızın
umulmaz bir dokunaklığa dönüşen çığlık
ıssız yollarındayken
yabanı olduğum bir şehrin,
içimde huysuzca titreşen
titreşip zehirleşen bu duman
nasıl dağılır?
yeşil! neden bu kadar güzelsin?
ya sen ateşböceği
gecelerin ışıldağı bağrının mıknatısı
gündüzleri nerelerde bilenir?
kırgın gül! gözyaşları dokusu mudur solgunluğun?
rüzgar! rüzgarım benim!
neden ağlıyorsun arasında dalların?
zaman değil, zaman değil, zaman değil
ömrümüzdür geçen.