prestupleniye i nakazaniye

bir dostoyevski eseri..

(bkz: raskolnikov)

bir gunde 300 sayfa okudugum kitap.

(bkz: ceza)

rodyan romanovic raskolnikov adli parasizlik yuzunden universiteden ayrilan bi gencin isledigi cinayeti ve ondan sonraki psikolojik durumunu konu alan super bir dostoyevski romani..

(bkz: dunya klasikleri)

ikinci ya da üçüncü kere okunmasi muhtemel kitap.

okurken insani piskopata baglayan kitaptir. "cok siradan bir olay niye anlaiyor bunu burda dostoyevski amcamiz" dersiniz ama ilerde hic ummadiginiz olaylar birbirine baglaniverir. super bir kitaptir.

her okundugunda farkli bir tat alinabilen bir klasik,bir basyapittir..

(bkz: suc ve ceza gibi fucsh ve ceza)

dostoyevski’nin kumar & icki parasi icin veya kaybedilen bir iddia sonucu yazdigi romanlarindan biri.

baskahramanlari bir katil ve fahise olan, ergin altay ’in cevirisince okunmasi gereken kitap

orjinalinin iki cilt olmasina karsin turkcesi tek cilt halinde bulunabilinen kitap.

rus edebiyatinin basyapitlarindandir.

hakikaten saglam bir kitap ama klasik olmayi hakedip haketmedigi benim gorusumce tartisilir.

suc ve ceza bir romandan cok felsefe kitabidir zannimca. yasli ama uretmeyen zengin bireylerin, genc, dinamik, uretme yetisi ve arzusu olan bireyler tarafindan soyulabilmesi gerektigini dusunen kahraman raskolnikov’un; bu dusuncesini uygulamak icin isledigi cinayet sonrasi dustugu vicdani bunalimi konu edinir. raskolnikov bir yandan bununla mucadele ederken bir yandan da ailesi icin iyi bir gelecek tasarlamaktadir. romanin arka planinda; buyuk ustanin anlatimiyla carlik yonetimin son gunlerini yasayan sefalet icinde bir rusya izleriz ki bolsevik devrimini olusturan etkenleri gozler onune serer.

roman okumalarinin bana gore en ilginc ayrintisi sudur:
1) yazarin anlatmayi umdugu hikaye veya felsefe.
2) okurun anladigi hikaye veya felsefe.

bu iki unsur cogu kez birbirinden farkli olabilmektedir ki bu farklarin en cok olabilecegi romanlardan birisi de suc ve ceza’dir. sahsen ben okurken raskolnikov’a vicdaninin verdigi cezayi vermeyip eylemini (cinayetini) son derece hakli bulmustum. ben yapar miydim bilmiyorum, o ayri konu.

dostoyevski nin edebiyatı konuşturduğu, budur dediği; okuyucuyu afallattığı, bağımlısı yaptığı, okurken dünyayla ilişkisini kesmesine neden olduğu romanı.
bu romanda kahraman raskolnikov, toplumda gelişen olaylar ve genel yapı sonucunda, kendi düşünce ve davranışlarını da göz önüne getirerek bazı eylemlerde bulunup yaşlı bir kadını öldürüyor. raskolnikov öldürme hakkını kendinde görmektedir. çünkü ona göre o yaşlı kadın toplum için gereksiz, namuzsuz, ahlakı bozan bir fazlalıktır. ancak kadını öldürdükten sonra kendi iç dünyasıyla mücadele edip yaptığını acı çekerek sorgulamak zorunda kalıyor.
ve bu şekilde devam edenroman, insanın psikolojik yapısını, toplum-birey düşüncesini, toplumun insanı sürüklediği davranışları ve bu davranışlardan sonra bireyin içine düştüğü pişmanlık ve acı dolu durumu gözler önüne seriyor.

suç ve ceza insanın kendi kendini sorguladığı, ortada bi suç varsa önemli olanın o değil nedenlerinin olduğunu vurgulamaya çalışan bi kitaptır aslında. devamlı bi vicdan muhasebesi devamlı bi acı vardır kitap boyunca. her okuyuşta bir şeylerin daha farkına vardığınız her okuyuşta bir önce nermle okumuşum bunu ben dediğiniz, bir kereden fazla okunması gereken bir kitaptır.

dostoyevskiye taptıgım kitap

(bkz: realizm)