özgürlük

çocukken dahi, erismek için kendinizce tedbirler alirsiniz.

misal, yasitlariniz kollarindaki saat ile hava atarken, siz saat takmayi dahi düsünmezsiniz. çunkü daha önce takmissiniz ve yemege geç kalmanin mazeretinin yok olduguna sahit olmussunuzdur. haliyle bir daha takmazsiniz... eve gelince ’hava aydinlikti saatin kaç oldugunu bilmiyordum’ diye bir seyler derseniz, o kadar sorun olmaz.

ve yine, kendi baginizda, bahçenizde, parkinizda oynamazsiniz. çünkü evdekiler sizi kolaylikla yemege veya her hangi bir sebeple çagirabilirler. bu yüzden disarda rahatça oynamak için bir-iki sokak öteye gidersiniz. çagrilma korkusunu yasamadan oynarsiniz. o kadar önemliyse zaten sokaga çikip sizi arayacaklardir.

disarda oynamayi ve kosmayi zorlastirabilecek her seyi giymemeye çalisir, zorla giydirildikten sonra ise ilk firsatta bir kenara çikarirsiniz. ceket ve atkilar oynamak isteyen çocugun en büyük düsmanlarindandir.

ev’den hiçbir oyun araci getirmemeye dikkat ederseniz. çünkü daha önce oyuncagin, oyuncagi olmussunuzdur. oyuncagi yitirme veya basina bir sey getirme korkusu gönlünüzce ve zihnen rahatça oynamaniza mani olmaktadir. elbette unuttugunuz vakitler olur, hemde çok olur ama çogu zaman o vakit getirdiginiz oyuncak gözden kaybolmustur.

baskalarinin, anne ve baba, degilde, sizin istediginiz saatte yatmak için her türlü yolu denersiniz. karniniz acikir mesela. tuvalete gidersiniz, su içmeye kalkarsiniz, uyku tutmadi der bir köseye oturmaya çalisirsiniz. gönlünüz olana kadar bu devam eder.

okuldan sonra eve bir ugrar, hava kararmaya baslayana kadar, ugramamaya çalisirsiniz. ekmek almakmis, bakkala gitmekmis ugrasmak istemezsiniz ama anneler çogu zaman buna benzer ’rica görünümlü emirler’i okuldan gelir gelmez söylerler. bundan kaçis mümkün olmayabilir.

gariptir özgürlük...
hülyasi bebekken baslar...
gürültüsü, patirtisi yapilir...
ugruna savasilir...
ama kimse tam ’özgür’ olamaz...
olmamalidir da zaten...
garip olan da budur iste...