orospu

(bkz: kaşar)

bir "orospu" anısı;
nevizade'nin "kadir" zamanları , seksenlerin ikinci yarısı.
masa sandalyenin daha yeni yeni sokağa taşmaya başladığı ,
şampiyon'un seyyar tezgahtan mekan sahipliğine geçtiği dönemler.
kadir'de oturuyoruz bir gün , çarşamba , mutedil bir hava güzel servis , olgun müşteri saatleri.
karşı duvrda daha mekanlar açılmamış , duvarın dibinde bir müptezel çömelmiş servis yapan garsonlara acı tatlı laf sokuyor , tek derdi bir duble rakı meze de filan gözü yok , gözü dönük zaten aradığına ulaşamamış rakı ile boğma derdinde kanarını. ajitasyon 1 saat filan sürdü, sonra kalktı ayağa belinden kallavi bir kasap bıçağı çıkardı ,
ana avrat düz yürüdü masaların üstüne , iki masa öteden tereddütsüz fırladı bir orospu (dönemim yaygın söyenişi kevaşe, o zamanlar orospu denmezdi çok haysiyetsizdi orospuluk , kevaşe kavramsal olarak daha onurlu idi)
ben diyim 46 siz diyin 48 beden bir kalıp siyah etek hafifi diz üstü , siyah bulüz , siyah saç kırmızı ruj , lokum gibi bembeyaz mis gibi bir ten.
uleeeyn deyyus diye bağırarak , sağ eliyle bıçağın keskin tarafını hava kavradı ve çekti aldı müptezelin elinde , savurdu bıçağı uzağa , kanayan elinin avuç içi ile 2 tane yerleştirdi müptezelin suratın , kan revan , müptezel yere düşmeden uçtu çaktı kayboldu , döndü ortama , iki kişilik masalardan birinin üstünden (ki oturanlar vardı masada) beyaz masa örtüsünü sol eliyle çekti aldı , sardı kanayan elini , kadire döndü "kadir yaz hesaba sonra halleşiriz, eyvallah" dedi ve döndü gitti.
bir daha denk gelmedi bu kevaşe bilmem nerelerdedir , tıfıldık o zamanlar kadire de soramadık kimdir nedir nerededir diye ,rahmetli oldu ise allah gani gani rahmet eylesin.
okuyan olursa bu yazıyı bir selam göndersin bu mert kevaşeye.