omrum diyorum

üzgün bir çocuğun yalnızlığı
kadar saydam kalabilseydim
ömrüm derdim ömrüm nasıl da
dolu geçmiştir ölebilirim artık

ölüm hiç de ürkünç gelmiyor
yaşanmışsa tüm yaşanacaklar
acı yitiriyor anlamını ve renkler
kül oluyor körleşirken gökboşluğu

bu dünya dünya mıdır hani
bildiğimiz o yamyam küresi
ki apis öküzlerinin çekip durduğu
bir can sıkıntısıydı önceleri

hantal ve gürültücü bir tehdit
gibi düşüyorken üstümüze gölgesi
alaycı bir gülüş takılıyor yalnız
dudaklarımın hüzün kıvrımına

ömrüm diyorum şimdi ömrüm
üzgün bir çocuksun sen ve yalnız
öyle kal çünkü bu dünyada
sana en çok mutsuzluk yakışıyor

ahmet telli