menfaat

gecenin en sessiz zamanlarından birindeyim. bu zamanlar zaten birbirine çok yakın vakitlerdir. birkaç dakika kadar fark eder kısaca. hiçbir yerden çıt sesi dahi duyulmuyor. fakat benim kulaklarımda fırtınalar kopmakta. sessizliğin içinde birileri kulağımın dibinde avazı çıktığı kadar bağırıyor. birisi ağlıyor sanki. yada ben öyle hissediyorum. günlerin, haftaların ve yılların birikimlerini her gece bu en sessiz dakikalarda bir çırpıda hallediyorum. sonra gel de uyu. gel de sabaha gözlerini mutlu aç. nerde! ! muhabbet edecek bir ağız ve muhabbeti dinleyecek bir çift kulak arzuluyorum, derdimi bir insan evladına anlatayım diyorum ama insan veletlerinden bir tanesi de benim karşıma çıkmıyor ki kardeşim. herkes kendi derdinin peşinde. kimse demiyor ki “ben toplumla yaşamak mecburiyetindeyim. kendi derdimle ilgilendiğim kadar bu kardeşiminkiyle de ilgilenmeliyim. o yada arkadaşlarımın hiçbiri olmasa dünyada yaşamamın bir anlamı kalmaz” demiyor. kıymet bilmeden yoluna devam etmek istiyor. etsinler bakalım. edin bakalım! sizi pis menfaat müsveddeleri! ama bir gün emin olun sizin de ihtiyacınız olacak ve yakınınızda ben yada benim gibi dert dinleyip yardım etmek isteyen enayi güruhundan kimseler olmayacak. umarım bir gün karşıma gerçekten dost diye sarılabileceğim, beni arkamdan vurmayacak, menfaat gözetmeyecek bir insan bulurum.

(bkz: menfaatci)

ki$isel fayda.