melankoli

"egoizmin düş hali" olarak yorumlar emil michel cioran bu vukuyu.

insanı dünyadan soyutlayıp,kabuğuna çekilip yaşama ve çevresinde olup bitenlere karşı duyarsız olmasını sağlayan ve sık sık intiharı düşündüren ruh hali...

bir kere sirayet etti mi bünyeye atlatmak çok zordur,ne yapsanız geçmez.atlatırsanız ne ala,atlatamazsanız sonu fena olur.ha bir de bununla yaşamayı alışkanlık haline getirmek vardır ki onun iyi mi kötü mü olduğu konusunda bir karara varamadım.

bir sabahattin ali şiiri.

beni en güzel günümde
sebepsiz bir keder alır.
bütün ömrümün beynimde
acı bir tortusu kalır.

anlıyamam kederimi,
bir ateş yakar derimi,
içim dar bulur yerimi,
gönlüm dağlarda bunalır.

ne kış, ne yazı isterim,
ne bir dost yüzü isterim,
hafif bir sızı isterim,
ağrılar, sancılar gelir.

yanıma düşer kollarım,
görünmez olur yollarım,
en sevgili emellerim
önüme ölü serilir...

ne bir dost, ne bir sevgili,
dünyadan uzak bir deli...
beni sarar melankoli:
kafamın içersi ölür.

tam işleri yoluna koymuşken, hayaller gerçeklerle sevişmeye başlamışken, ikinci kadeh gırtlaktan kayarken, birden sarıverir işte şu melankoli...

sanatçının besin kaynağıdır.

havadandır havadan.

ne bir dost, ne bir sevgili,
dünyadan uzak bir deli...
beni sarar melankoli
kafamın içersi ölür.

insan ruhunun safra atma, arınma, psikolojik dışkılama aşamalarındandır.
bu hale kendini kaptırmak ve sürdürmeye devam etmek, fizyolojik olanına "hemoroid" dediğimiz psikolojik pörtlemeye, yani depresyona yol açar.
tadında bırakılırsa ilham, sükunet, ağlama ve uyku gibi getirileri vardır.
lezzetli acıdır.