kafe pi

zamanında çok gittiğim son senelerde sokağından bile geçmediğim yer. 3 erkek arkadaşımla beraber buraya gitme kararı alıp hemen uygulamaya koyarak mekana vardık. o sırada telefonum çaldığı için arkadaşlarım önden gitti, ben böyle salak salak telefonda kırıtıyorum falan.. neyse, konuyu dağıtmazsak, telefonu kapattım arkamı döndüm içeri girmeye meylettim ki bizimkiler kapının önünde garsonla tartışıyorlar. bütün masalar rezerve denmiş ki, hepsi boş ve üzerinde rezerve yazısı yok. ben ’noluyo ki?’ hareketiyle üçünün yanına gelince ’beraber misiniz? şu masayı şey edeyim ben o zaman’ dedi garsoncuğumuz.

şimdi arkadaşım, damsız alınmayan bir mekansa böyle söyler almazsın, rezerve lak luk yapmazsın. delirtme beni.. üzerim.. üzmüşümdür inşallah.. her önüme gelene sizi kötülüyorum.. en sevdiğim sözlüğüme azıcık özet geçtim, başka platformlarda dökmüştüm içimi dün..

tek ideolojik sorunum bu mekanın eski sahibi, yeni sahipleri ve garsonlarıdır.. öperim..

hayatımda hiç girmedim kendilerine. ama ayıbetmişler hajı. dam mam eski muhabbetler bunlar.

asmalımescit'de 'düne, bugüne, yarına' sloganıyla bağırarak mekandaki herkese 20 dk'da bir kadeh kaltırtıyorlardı. 4 yıldır gitmiyorum. battı mı hala orda mı bilgim yok