istanbul a aşık olmak

tatile cikildiginda trafigin gurultusunu ozlemek, temiz havadan bunalip egzoz gazlarini teneffus etmeyi dort gozle beklemek ve yakin mesafeler arasinda saatlerce beklememek bunaltiyorsa insani ve bu bunalan insan tum bunlardan once istanbul’da ya$iyorsa, bilki o insan a$iktir istanbula. trafik karma$asinin icerisinde renkli cicekleri gorebilendir o, egzoz dumanlari arasinda masmavi gokyuzunu gorebilendir ve hatta kaanalizasyon cukurunun dibinde yemye$il bitkileri gorebilendir. bilir ki bu sayilanlarin hepsi vardir istanbul’da, gormesini bilmek yeter.

eger ortakoy’de denize bakip teneke kutulardan ziyade maviligi gorebiliyorsan sen de a$iksindir aslinda istanbul’a, tipki benim gibi. yagmurlu havalarda alibeykoy’un sel basan caddelerinde yurumeye cali$irken ayaklarina bulanan camurun degil de yagmur damlalari ile islanan toprak kokusunu cekebiliyorsan icine senin icin de bir umit var demektir.

sev istanbul’u, hatta a$ik ol ona. o zaman burada ya$amaktan buyuk keyif alacaksin emin ol.

bu $ehirde ya$amayı isteyecek kadar sevmektir.

onca trafigine, kirliligine; taksim’deki magandalarına; sokaktaki öküzlerine ragmen...

(bkz: independence a aşık olmak).

izmire gitmeyi seviyorum,en çok da dönüşde o istanbul köprüsünün görüntüsüne bayılıyorum,içim kıpır kıpır oluyor !

(bkz: istanbul da asık olmak)

#888603

böyledir..

öyle olduğumu zannederdim; ta ki üç günlüğüne gittiğim izmir dönüşü otogar’dan inip vatan caddesi’nde, bineceğim otobüsten 4 tane geçmesi ve doluluktan benim bu otobüslerden hiçbirine binemeyerek 45 dakikam heba olana kadar... en son önümdeki amcayı ittirerek arka kapıdan bindim. istemeyerek fortladım herifi otobüs rahatlayıncaya kadar hakkını helal etsin.