insanın kendi evi gibi yok

ne zaman misafirliğe bir yerlere gitsek eve döndüğümüzde annemin her seferinde yinelediği cümle. o zamanlar anlamazdım pek fazla, daha doğrusu çocuk aklı ile farklı evlere gitmek, orda farklı anlar geçirmek, yabancı bir yerde oyun oynamanın çekiciliğine dalıp gitmekten kendi evimize gidesim gelmezdi.
ama şimdilerde büyüyünce anlıyorum ki insanın kendi evi gibisi yokmuş be anne, haklıymışsın yine.
yine ve yine..

bir de başkasının evinde tuvalete girememe gibi huyu olan insanların kocaman, patlamak üzere bir göbekle eve gitmek için çırpınırken ezberler gibi söylediği cümle.

dışarda tuvalete girmek için yarım saat sıra bekleyen, girdiği kabinde kilit olmayan, hadi kilidi sktiret tuvalet kağıdı ve sabun bile olmayan, deliği tıkalı, suyu akmayan bir mekanda kısa süreli bir hayatta kalma mücadelesi veren kişinin kendinden tiksinir halde evden içeri adımını atar atmaz söylediği ilk söz.

annemin babanemden her gelisinde soyledigi cumle.

ramazan tatili nedeniyle geldigim ve rahat ettigim geriye donmek istemedigim mekan insanin evi gibisi yok

(bkz: evim evim guzel evim)
(bkz: home sweet home)

dunyadaki en gercek sozlerden biri.

misafirlikten bunalan ve bir an once evine varmak isteyen ki$inin serzeni$i.gercekle birebir ortu$ur.nitekim insanin kendi evinde bulabildigi rahati bir ba$ka yerde bulabilmesi imkan dahilinde degildir.oturdugunuz koltuk bile batar insana.gecenin kor bir zamani bile olsa insan evine gidebilmek icin olmadik yollar dener.taksi bulamassa bile neredeyse ambulans cagaracak duruma gelir.o derece yani.