ilhan irem

bursalıdır kendileri...

tavşanlı belediyespor takımında kaleci antrenörlüğü yapıyormuş...yapmıyor da olabilir, delil yok...

inanılmaz derecede ya$lanmı$ olan bireydir. görünce dumur oldum lan, ağzında di$ kalmamı$!

dün verdiği konserde yeni $arkılarını seslendirmi$. youtube’dan dinlenebilecek özellikle tavsiye edilen dua ve hu adlı parçaları güzel. dua, mavi gözlü e$size ve $ehitlerimize ithaf edilmi$.

pop-rock müziğin gizli protestidir gözümde. verdiği tepkileri yaygara kopartarak göstermez, gösterilmesinden de hoşlanmaz. kuklaci amca parçası hala en sevdiğim şarkılarındandır. "pop, eşittir popüler kültür" teranesine en güzel tepkiyi suya sabuna dokunarak vermiştir. hayli de mütevazidir.

barış mançoya hayranlığını anlattığı bir mektubu da mevcuttur. paylaşalım.

"ekranı hayal perdesine dönmüş siyah/beyaz televizyonundan hatırlıyorum onu... hatta çok daha eskilerden... onun ilk şarkıları ki, onlar "ill arrivera", "big boss man" gibi fransızca/ingilizce sözlüydüler. onun ilk şarkıları babaannemin çeyizlik radyosunun son çıkarttığı seslerdiler belki de...

çocukluğumun bir yerinde dikkat kesildim bu adama... kemençe ile gitarı karşılıklı oturtup "dağlar dağlar" demişti evrenselliğin doruklarına "bismillah" deyip... ama asıl yolculuğu küheylanla başlar... koca topçuyu sırtına bindirdiği küheylanla...

işte öyle bir şeyleri saymazsak, kanatlı atlar daha yüksek dağların yolunu tutmadan önce bir bir tamirci çırağı ile boğuşuyordu... çırak ustalığı aramaya uzaklara gidince rahatladı, koşturduğu küheylanını anadolunun çorak topraklarında...

ne zaman ki, küheylandan inip bindi arkadaşı eşeğim sırtına, dolap beygirlerinin çanları çalmaya başladı usulca...

2023, gülpembe, aynalı kemer, bu eşekli çöl yolculuğunda birer vaha idiler... ama ne yapsınki kızgın çöllerde tek başına, üstelik karşısında bedeviler...

arabasını rengarenk mallarla dolduran çöl satıcıları gibi, hıyarlarla, yağlıboyalarla, nane-limonlarla kendince sürdürdü şaşırtıcı yolculuğu...

otuz yıl... dile bile kolay değil... ve her şeyin sırrı otuz sene sonra bile anahtarı aramakta galiba...

sevgili ağabeyim, senin anahtarın sarı çizmeli mehmet ağa’da. git, bul, al... sonra da gel birlikte seyredelim, türkiye nerede?... ve nerelere gelmiş söylediğin şarkılarla büyüyen çocuklar...

bazılarına göre, gözlerinde hep iyi huylu bir tilkinin tavuğa acıdığı o son andaki bakışları vardır... ve kendi güzel hayatını hep tavuğun hayatından çok sever... yine bazılarına göre, aidsin bile ötesinde ışıklı, güzel bir dünya var... ve o dünyanın 60’lı yıllarda atılan tohumlarında barış manço’nun da şarkıları var... gerisi rota meselesi... çıkış noktamız özgürlükse, kimse kimsenin yolculuğuna karışmasın... ama, big brothera küçük kardeş olarak uzaklardaki ışıklı noktaya!... sağsalim varabilen insanların orada dümen suyuna gitmeyenleri bekleyeceklerini söylemeliyim...

güzelliğini seyretmeye vakti olmayan bu güzelim insanı çook eskilerden beri severim ben...

müzik tarihimize çok kalıcı çizgiler bırakacak şüphesiz... ama bunca telaşa ne gerek varki, tarih süresiz..."

ilhan irem
hey dergisi / 15 kasim 1988

kadife sesli şarkıcı..onu dinleyince sanki gün batımındaki bulutlardan kızıla çalan tonda bir diyardan buralara bakıyorum ve uzakları dinliyorum gibi gelir.

(bkz: havalar nasıl sizin şehirde)

bir efsane daha goctu gitti bu topraklardan.

istanbul'da bobrek yetmezligi sebebi ile tedavi gordugu hastanede dun yasamini yitirdi. bugun de cenazesi vardi. buyuk sanatciydi, allah gunahlarini affetsin.