hrant dink

agos gazetesindeki bir yazida "turklugun tahkir ve tezyif edildigi" gerekcesiyle acilan davada 6 ay hapis cezasina carptirilmis ama cezasi ertelenmistir.ardindan, hukukcular birligi ertelemeyi durdurmak icin girisimlerde bulunmustu.sonuc ne olacak gorecegiz.

ermeni asıllı türk vatandaşı. iki halkın düşmanlığı değil, kardeşliği için uğraşıyor; anlayana.

birgün gazetesi köşe yazarıdır.

fransa’da çıkarılmak istenen ’’soykırımın inkarı yasasına’’ karşı düşünce ve ifade özgürlüğünü onun da engelleyeceği gerekçesiyle karşı olduğunu ve eğer o yasa çıkarsa fransaya giderek bizzat ihlal edeceğini söyleyen aydınımızdır.dediklerini bile bilmeden koca bir metnin-konuşmanın bir cümlesini alarak ona bir sürü hakarete denler, dava açanlar tosuncuklar var olduğu sürece devam edecektir; tosuncuklara allah akıl fikir ihsan eyleye...

bugün suikast sonucu öldürülmüş .

3 el ateş sonucu öldürülmüş yazar.http://www.internethaber.com/news_detail.php?id=63478

yazarı olduğu agos gazetesinin önünde üç kurşunla öldürülmüş yazar...ortaya ya gene bir zanlı atılıp dava kapanacak ya da yıllar süren aramalara rağmen bulunamaycaktır...

allah belalarını versin. bi sikten anlamayan öküzler tarafından susturulan değerli insan.

faşizm nedir sorusunu cevabıdır bu olay. or.evladı avukat kemal kerinçsiz’in isteği yerine geldi bu ülkenin bir güzelliği daha yok oldu.o her zaman barıştan, kardeşlikten yana oldu ve etnik kökeni ne olursa olsun bu ülkedeki insanların eşit özgür bir türkiye hakkettiğini düşündü. gün oldu diaspora ile gün oldu klise ile takıştı ve faşizm herzaman önünde bir duvar gibi durdu.
faşizm yeter artik bu kaçinci can bizden aldiğin...

anısı mücadelemize ışık olacak değerli bir aydın ve devrimci.faşist katilleri üç hilalleriyle kına yaksındır, hatta birkaç da soykırıma imza atsındır.türkiye’nin yetiştirdiği en önemli gazeteci ve yorumculardan biriydi.

işte son yazdiği yazi:

"ruh halimin güvercin tedirginliği"

başlangıcında, türklüğü aşağılamak suçlamasıyla şişli cumhuriyet
savcılığı’nca hakkımda başlatılan soruşturmadan tedirginlik duymadım.
bu ilk
değildi. benzer bir davaya zaten urfa’dan aşinaydım. 2002 yılında
urfa’da
gerçekleşen bir konferansta yaptığım konuşmada türk olmadığımı...
türkiyeli
ve ermeni olduğumu söylediğim için türklüğü aşağılamak suçlamasıyla
üç
yıldan beri yargılanıyordum.

duruşmaların gidişatından dahi habersizdim. hiç ilgilenmiyordum.
urfa’dan
avukat arkadaşlar gıyabımda yürütüyorlardı celseleri.

şişli savcısı’na gidip ifade verdiğimde de hayli umursamazdım. sonuçta
yazdığıma ve niyetime güveniyordum. savcı, yazımın sadece birbaşına hiç
bir
şey anlaşılmayan o cümlesini değil, yazının bütününü
değerlendirdiğinde,
benim türklüğü aşağılamak gibi bir niyetimin bulunmadığını kolaylıkla
anlayacaktı ve bu komedi de bitecekti.
soruşturma sonunda bir dava açılmayacağına kesin gözüyle
bakıyordum.kendimden emindim
ama hayret işte! dava açılmıştı.
yine de iyimserliğimi kaybetmedim.

o kadar ki, telefonla canlı olarak bağlandığım bir televizyon
programında,
beni suçlayan avukat kerinçsiz’e çok heveslenmemesini, bu davadan
herhangi
bir ceza yemeyeceğimi, eğer ceza alırsam bu ülkeyi terk edeceğimi dahi
dile
getirdim. kendimden emindim, gerçekten yazımda türklüğü aşağılamak gibi
bir
niyetim ve kastım -hiç ama hiç- yoktu. dizi yazılarımın tamamını
okuyanlar
bunu çok net olarak anlayacaklardı.

nitekim işte, bilirkişi olarak tayin edilen istanbul üniversitesi
öğretim
üyelerinden oluşan üç kişilik heyetin mahkemeye sunmuş olduğu rapor da
bunun
böyle olduğunu gösteriyordu.

endişelenmem için bir sebep yoktu, davanın şu ya da bu aşamasında
muhakkak
yanlıştan dönülecekti.
ya sabır çeke çeke...
ama dönülmedi.
savcı, bilirkişi raporuna rağmen cezalandırılmamı istedi. ardından da
hakim
altı ay mahkumiyetime karar verdi.
mahkumiyet haberini ilk duyduğumda, kendimi, dava süresi boyunca
beslediğim
ümitlerimin acı tazyiki altında buldum. şaşkındım... kırgınlığım ve
isyanım
had safhadaydı.

bak şu karar bir çıksın, bir beraat edeyim, siz o zaman bu
konuştuklarınıza, yazdıklarınıza nasıl pişman olacaksınız diye
dayanmıştım
günlerce, aylarca.

davanın her celsesinde türkün kanı zehirlidir dediğim dile
getiriliyordu
gazete haberlerinde, köşe yazılarında, televizyon programlarında. her
seferinde türk düşmanı olarak biraz daha meşhur ediliyordum. adliye
koridorlarında üzerime saldırıyordu faşistler, ırkçı küfürlerle.

pankartlarla hakaretler yağdırıyorlardı. yüzlerceyi bulan ve aylardır
yağan
telefon, email, mektup tehditleri her seferinde biraz daha artıyordu.

tüm bunlara ya sabır çekip, beraat kararını bekleyerek dayanıyordum.
karar
açıklandığında nasıl olsa gerçek ortaya çıkacak ve bu insanlar
yaptıklarından utanacaklardı.

tek silahım samimiyetim ama işte karar çıkmıştı ve tüm ümitlerim
yıkılmıştı.
gayrı, bir insanın olabileceği en sıkıntılı konumdaydım.

hakim türk milleti adına karar vermişti ve benim türklüğü
aşağıladığımı
hukuken tescillemişti. her şeye dayanabilirdim ama buna dayanmam mümkün
değildi.

benim anlayışımla, bir insanın birlikte yaşadığı insanları etnik ya da
dinsel herhangi bir farklılığı nedeniyle aşağılaması ırkçılıktı ve
bunun
bağışlanır bir yanı olamazdı.

işte bu ruh haliyle, kapımda hazır bekleyen ve daha önce dile
getirdiğim
gibi ülkeyi terk edip etmeyeceğimi teyit etmek isteyen basın ve
medyadan
arkadaşlara şu açıklamada bulundum:

avukatlarıma danışacağım. yargıtay’da temyize başvuracağım ve
gerekirse
avrupa insan hakları mahkemesine de gideceğim. bu süreçlerden herhangi
birinden aklanamazsam ülkemi terk edeceğim. çünkü böylesi bir suçla
mahkum
olmuş birinin benim kanaatimce aşağıladığı diğer yurttaşlarla birlikte
yaşama hakkı yoktur.

bu sözleri dile getirirken yine her zamanki gibi duygusaldım. tek
silahım
samimiyetimdi.

kara mizah

ama gelin görün ki beni türkiye insanının gözünde yalnızlaştırmaya ve
açık
hedef haline getirmeye çalışan derin güç, bu açıklamama da bir kulp
buldu ve
bu kez de yargıyı etkilemeye çalışmaktan hakkımda dava açtı. üstelik bu
açıklamayı tüm basın ve medya vermişti ama onların gözüne batan ille de
agos’takiydi. agos sorumluları ve ben, bu kez de yargıyı etkilemekten
yargılanır olduk. kara mizah dedikleri bu olsa gerek.
ben sanığım, bir sanıktan daha fazla kimin yargıyı etkileme hakkı
olabilir
ki?
ama bakın şu komikliğe ki sanık bu kez de yargıyı etkilemeye
çalışmaktan
yargılanıyor.

türk devleti adına

itiraf etmeliyim ki türkiye’deki adalet sistemine ve hukuk
kavramına
olan güvenimi fazlasıyla yitirmiş durumdaydım.

nasıl yitirmeyeyim bu savcılar, bu hakimler üniversite okumuş, hukuk
fakültelerini bitirmiş insanlar değiller mi? okuduklarını anlayacak
kapasitede olmaları gerekmiyor mu?

ama gelin görün ki, bu ülkenin yargısı bir çok devlet adamının ve
siyasetçinin de dile getirmekten çekinmediği gibi bağımsız değil.

yargı yurttaşın haklarını değil, devleti koruyor.
yargı yurttaşın yanında değil, devletin güdümünde.
nitekim şundan bütünüyle emindim ki, hakkımda verilen kararda da her ne
kadar türk milleti adına deniyor olsa da, şu çok açık ki türk
milleti
adına değil, türk devleti adına verilmiş bir karardı bu.
dolayısıyla,
avukatlarım yargıtay’a başvuracaklardı, ama bana haddimi bildirmeye
karar
vermiş derin güçlerin orada da etkili olmayacaklarının garantisi neydi?

hem sonra zaten, yargıtay’dan hep doğru kararlar mı çıkıyordu?
azınlık vakıfları’nın mülklerini elllerinden alan haksız kararlara aynı
yargıtay imza atmamış mıydı?
başsavcının çabasına rağmen
nitekim işte başvuruda bulunduk da ne oldu?
yargıtay başsavcısı tıpkı bilirkişi raporunda olduğu gibi suç unsuru
bulunmadığını belirtti ve beraatimi istedi ama yargıtay yine de beni
suçlu
buldu.
ben yazdığımdan ne kadar eminsem yargıtay başsavcısı da o kadar okuyup
anladığından emindi ki, karara da itiraz etti ve davayı genel kurula
taşıdı.
ama, ne diyeyim ki, bana haddimi bildirmeye soyunmuş olan ve muhtemelen
de
davamın her kademesinde bilemeyeceğim yöntemlerle varlığını hissettiren
o
büyük güç, işte yine perde arkasındaydı. nitekim genel kurul’da da oy
çokluğuyla benim türklüğü aşağıladığım ilan edildi.

güvercin gibi

şu çok açık ki, beni yalnızlaştırmak, zayıf ve savunmasız kılmak için
çaba
gösterenler, kendilerince muradlarına erdiler. daha şimdiden, topluma
akıttıkları kirli ve yanlış bilginin tesiriyle hrant dink’i artık
türklüğü
aşağılayan biri olarak gören ve sayısı hiç de az olmayan önemli bir
kesim
oluşturdular.

bilgisayarımın güncesi ve hafızası bu kesimdeki yurttaşlar tarafından
gönderilen öfke ve tehdit dolu satırlarla yüklü.
(bu mektuplardan birinin bursa’dan postalandığını ve yakın tehlike
arzetmesi
açısından da hayli kaygı verici bulduğumu ve tehdit mektubunu şişli
savcılığı’na teslim etmeme rağmen bugüne değin herhangi bir sonuç
alamadığımı yeri gelmişken not düşeyim.)

bu tehditler ne kadar gerçek, ne kadar gerçek dışı? doğrusu bunu bilmem
elbette mümkün değil.
benim için asıl tehdit ve asıl dayanılmaz olan, kendi kendime yaşadığım
psikolojik işkence.
bu insanlar şimdi benim hakkımda ne düşünüyor sorusu asıl beynimi
kemiren.
ne yazık ki artık eskisinden daha fazla tanınıyorum ve insanların a
bak, bu
o ermeni değil mi? diye bakış fırlattığını daha fazla hissediyorum.
ve refleks olarak da başlıyorum kendi kendime işkenceye.
bu işkencenin bir yanı merak, bir yanı tedirginlik.
bir yanı dikkat, bir yanı ürkeklik.
tıpkı bir güvercin gibiyim...
onun kadar sağıma soluma, önüme arkama göz takmış durumdayım.
başım onunki kadar hareketli... ve anında dönecek denli de süratli.

işte size bedel

ne diyordu dışişleri bakanı abdullah gül? ne diyordu adalet bakanı
cemil
çiçek?
canım, 301’in bu kadar da abartılacak bir yanı yok. mahkum olmuş hapse
girmiş biri var mı?
sanki bedel ödemek sadece hapse girmekmiş gibi...
işte size bedel... işte size bedel...
insanı güvercin ürkekliğine hapsetmenin nasıl bir bedel olduğunu bilir
misiniz siz ey bakanlar..? bilir misiniz..?
siz, hiç mi güvercin izlemezsiniz?
ölüm-kalım dedikleri
kolay bir süreç değil yaşadıklarım... ve ailece yaşadıklarımız.
ciddi ciddi, ülkeyi terk edip uzaklaşmayı düşündüğüm anlar dahi oldu.
özellikle de tehditler yakınlarıma bulaştığında...
o noktada hep çaresiz kaldım.
ölüm-kalım dedikleri bu olsa gerek. kendi irademin direnişçisi
olabilirdim
ama herhangi bir yakınımın yaşamını tehlike altına atmaya hakkım yoktu.
kendi kahramanım olabilirdim, ama bırakın yakınımı, herhangi bir
başkasını
tehlikeye atarak, yiğitlik yapmak hakkına sahip olamazdım.
işte böylesi çaresiz zamanlarımda, ailemi, çocuklarımı toplayıp, onlara
sığındım ve en büyük desteği de onlardan aldım. bana güveniyorlardı.
ben nerede olursam onlar da orada olacaktı.
gidelim dersem geleceklerdi, kalalım dersem kalacaklardı.
kalmak ve direnmek
iyi de, gidersek nereye gidecektik?
ermenistan’a mı?
peki, benim gibi haksızlıklara dayanamayan biri oradaki haksızlıklara
ne
kadar katlanacaktı? orada başım daha büyük belalara girmeyecek miydi?
avrupa ülkelerine gidip yaşamak ise hiç harcım değildi.
şunun şurasında üç gün batı’ya gitsem, dördüncü gün artık bitse de
dönsem
diye sıkıntıdan kıvranan ve ülkesini özleyen biriyim, oralarda ne
yapardım?
rahat bana batardı!
kaynayan cehennemleri bırakıp, hazır cennetlere kaçmak herşeyden
önce
benim yapıma uygun değildi.
biz yaşadığı cehennemi cennete çevirmeye talip insanlardandık.
türkiye’de kalıp yaşamak, hem bizim gerçek arzumuz, hem de türkiye’de
demokrasi mücadelesi veren, bize destek çıkan, binlerce tanıdık
tanımadık
dostumuza olan saygımızın gereğiydi.
kalacaktık ve direnecektik.
bir gün gitmek mecburiyetinde kalırsak ama... tıpkı 1915’teki gibi
çıkacaktık yola... atalarımız gibi... nereye gideceğimizi bilmeden...
yürüyerek yürüdükleri yollardan... duyarak çileyi, yaşayarak
ızdırabı...
öylesi bir serzenişle işte, terk edecektik yurdumuzu. ve gidecektik
yüreğimizin değil, ama ayaklarımızın götürdüğü yere... her neresiyse.

ürkek ve özgür

dilerim böylesi bir terk edişi hiç ama hiç yaşamak mecburiyetinde
kalmayız.
yaşamamak için fazlasıyla umudumuz, fazlasıyla da nedenimiz var zaten.
şimdi artık avrupa insan hakları mahkemesi’ne başvuruyorum.
bu dava kaç yıl sürer, bilemem.
bildiğim ve beni bir miktar rahatlatan gerçek şu ki, hiç olmazsa dava
bitene
kadar türkiye’de yaşamaya devam edeceğim.
mahkemeden lehime bir karar çıkarsa kuşkusuz çok daha sevineceğim ve bu
da
demektir ki artık ülkemi hiç terk etmek zorunda kalmayacağım.
muhtemelen 2007 benim açımdan daha da zor bir yıl olacak.
yargılanmalar sürecek, yeniler başlayacak. kimbilir daha ne gibi
haksızlıklarla karşı karşıya kalacağım?
ama tüm bunlar olurken şu gerçeği de tek güvencem sayacağım.
evet kendimi bir güvercinin ruh tedirginliği içinde görebilirim, ama
biliyorum ki bu ülkede insanlar güvercinlere dokunmaz.
güvercinler kentin ta içlerinde, insan kalabalıklarında dahi
yaşamlarını
sürdürürler.
evet biraz ürkekçe ama bir o kadar da özgürce.

hrant dink, (d. 15 eylül 1954, malatya – ö. 19 ocak 2007, istanbul). ermeni asıllı türk vatandaşı, agos gazetesi genel yayın yönetmeni. 19 ocak 2007 tarihinde saat 15 sularında, genel yayın yönetmeni olduğu agos gazetesinin şişli halaskargazi caddesi üzerindeki binası önünde uğradığı silahlı saldırı sonucu hayatını kaybetti.

babası sivas’ın gürün ilçesinde, annesi gülvart ise sivas’ın kangal ilçesinde doğup büyümüştür. anne ve babası 1961 yılında istanbul’a taşınmalarının ardından boşanır. hrant ve iki kardeşi ailenin bölünmesi ardından gedikpaşa’daki ermeni yetimhanesi’ne yerleştirilirler. bir yandan içinde yaşadıkları türkiye toplumundan olabildiğince uzaklaşır, ermenice konuşmadıkları zaman cezalandırılırken, bir yandan da yetimhaneden ayrıldıktan sonra kolaylıkla topluma uyum göstermesi için yetiştirilir.

dink bu sırada türkiye’de gelişmekte olan sol siyasetten etkilenir. illegal türkiye komünist partisi / marksist-leninist çizgisinde siyaset yapmaya başlar. yakalandığı durumda örgüt ile ermeni cemaati ilişkilendirilmesin diye ismini mahkeme kanalı ile fırat olarak değiştirir.

liseyi bitirdikten sonra istanbul üniversitesi fen fakültesi’nde zooloji eğitimi alır. bir süre sonra yetimhanede birlikte büyüdükleri rakel ile evlenir. sol siyasetin teröre kanalize olmuş boyutundan uzaklaşmaya başlar.

kardeşleriyle birlikte açtıkları yayınevi, kırtasiye işini sürdürürken, eşi rakel’le birlikte, kendileri gibi anadolu’dan gelen kimsesiz ve yoksul çocukların yetiştiği tuzla ermeni çocuk kampı’nı yönetmeye başlar. açılışından 21 yıl sonra kampa devlet el koyar. denizli piyade alayı’nda sekiz ay yaptığı askerliğinde, bütün arkadaşları çavuş olduğu halde çavuş yapılmaz ve askerliğini er olarak tamamlar.

bazı cemaat gazetelerinde kitap eleştirileri ile başlayan yazı hayatı, basında çıkan yalan haberlere gönderdiği düzeltmeler ile duyulmaya başlar. patrikhane’ye, ‘ermeni toplumu çok kapalı yaşıyor, kendimizi iyi anlatırsak önyargılar kırılır’ diyerek bu amaçla türkçe bir gazete çıkarmayı önerir. 5 nisan 1996 tarihinde ilk sayısı yayınlanan agos gazetesi’nin kuruculuğunu, yayın yönetmenliğini ve başyazarlığını üstlenir. agos dışında zaman gazetesi’nde yazar. yazılarında türkiye’deki her etnik toplumun ortak ve barış içerisinde yaşaması gerektiğinin altını çizen dink, aynı zamanda ermeni cemaatinin patrikhane dışında sivil bir merkezi olması gerektiğini söyler. ermeni diasporasına 1915 olayları için soykırım kelimesini içermeyen daha yumuşak muhalefet yürütmeleri çağrısında bulunan ve 301. maddeden ’türklüğe hakaret’ suçlamasıyla yargılanan dink, şişli halaskargazi caddesi üzerinde bulunan gazetenin çıkışında 19 ocak 2007 günü öğle saatlerinde kimliği belirsiz kişi ya da kişilerin silahla saldırısına uğradı ve olay yerinde hayatını kaybetti.

hrant dink, türkiye’de 1909 yılından bu yana, suikast sonucu öldürülen 62. gazeteci oldu.[1]

http://tr.wikipedia.org/wiki/hrant_dink

gönlümüzde bir çetin emeç, bir uğur mumcu dan daha az değerli olmayan, en az onlar kadar değerli bir gazeteci olmuştur. onlar için nasıl üzülüp dövündü isek aynı duyguları kendisi içinde göstereceğizdir.

son yazısını okurken gözüme ilişen bir kaç satır:

benim anlayışımla, bir insanın birlikte yaşadığı insanları etnik ya da dinsel herhangi bir farklılığı nedeniyle aşağılaması ırkçılıktı ve bunun bağışlanır bir yanı olamazdı.

avukatlarıma danışacağım. yargıtay’da temyize başvuracağım ve gerekirse avrupa insan hakları mahkemesine de gideceğim. bu süreçlerden herhangi birinden aklanamazsam ülkemi terk edeceğim. çünkü böylesi bir suçla mahkum olmuş birinin benim kanaatimce aşağıladığı diğer yurttaşlarla birlikte yaşama hakkı yoktur.

itiraf etmeliyim ki türkiye’deki adalet sistemine ve hukuk kavramına olan güvenimi fazlasıyla yitirmiş durumdaydım.

(bu mektuplardan birinin bursa’dan ostalandığını ve yakın tehlike arzetmesi açısından da hayli kaygı verici bulduğumu ve tehdit mektubunu şişli savcılığı’na teslim etmeme rağmen bugüne değin herhangi bir sonuç alamadığımı yeri gelmişken not düşeyim.)

avrupa ülkelerine gidip yaşamak ise hiç harcım değildi. şunun şurasında üç gün batı’ya gitsem, dördüncü gün artık bitse de dönsem diye sıkıntıdan kıvranan ve ülkesini özleyen biriyim, oralarda ne yapardım?
rahat bana batardı!
kaynayan cehennemleri bırakıp, hazır cennetlere kaçmak herşeyden önce benim yapıma uygun değildi. biz yaşadığı cehennemi cennete çevirmeye talip insanlardandık. türkiye’de kalıp yaşamak, hem bizim gerçek arzumuz, hem de türkiye’de demokrasi mücadelesi veren, bize destek çıkan, binlerce tanıdık tanımadık
dostumuza olan saygımızın gereğiydi.
kalacaktık ve direnecektik.
bir gün gitmek mecburiyetinde kalırsak ama... tıpkı 1915’teki gibi çıkacaktık yola... atalarımız gibi... nereye gideceğimizi bilmeden... yürüyerek yürüdükleri yollardan... duyarak çileyi, yaşayarak ızdırabı... öylesi bir serzenişle işte, terk edecektik yurdumuzu. ve gidecektik yüreğimizin değil, ama ayaklarımızın götürdüğü yere... her neresiyse.


ne diyordu dışişleri bakanı abdullah gül? ne diyordu adalet bakanı cemil çiçek?
canım, 301’in bu kadar da abartılacak bir yanı yok. mahkum olmuş hapse girmiş biri var mı?
sanki bedel ödemek sadece hapse girmekmiş gibi...
işte size bedel... işte size bedel...

yazar notu: biliyordu... yakında olduğunu biliyordu.

(bkz: 19 ocak 2007 hrant dink suikastı)

katili yakalanmış.eee noldu şimdi?yakalandı ya hrant dink dirildi üstünü başını silkeledi ’oh be dünya varmış’ dedi ve o uğruna canını verdiği gazetesinin başına mı geçti?hayır...

(bkz: gidenler geri gelmez)

sıradan bir tetikçiye işletilmiş cinayete kurban giden aydınımızdır.gerçek katiller gene bir tetikçiye suçu atacak, devletimiz de asıl sorumluluğun kimde olduğunu halka açıklamayacaktır.

önce güvercin tedirginliğinde yaşamaya mahkum edilen ve sonra alçakça öldürülen aydın kişi.

(bkz: hepimiz ermeniyiz)

canlı ya da sönmeyecek ateş anlamına gelen ismiyle yeterince mesaj veren merhum düşünür, aydın, gazeteci kişi.

"ölümünden kim ne kazanır,kesin derin devletin işi, bence gizli servisler, kaçıncı aydın ölen? evet.. ah nasıl zamanlama, evet çocuğun yaşı küçükmüş, beyaz bere mi hmm evet dikkat çekici, yakalandı asın katili, suçlu 301i savunanlardır, haydi toplaşıp ağlayalım, ermeniymiş kahrolsun, ermeniymiş ama soykırım yok diyormuş yazık olmuş, ayakkabısının altı delikmiş, yok yok tehdit alıyormuş ama.." bir candı nihayetinde, sevenlerin canı yanmış, sevmeyenlerin yüreği soğumuş işte.. kanı yerde kalır mı bilinmez ama hatırası uslarımıza kazınacak.. sevenin de sevmeyin de..