hayatın sürekli kötüye gitmesi

sik sik başa gelinebilen durumdur.hayata küstürür,bazen çözümsüzdür.hep tutunacak bir dal ararsin ki böyle zamanlarda o dal hep en zayif dal olur.umutsuluğuna bir yenisi daha eklenir.yorulursun,kaçmak saklanmak istersin hayattan.ağlarsin ağlarsin ağlarsin...

başladımı arkası gelmez. zirvedeyken jübileyi yapmak lazımdı.

sonbahar biter bahar gelir ,çiçekler açar ,börtü böcekler ötüşmeye başlar, etraf yeşerir ,dogaya can gelir.ama tüm bu güzelliklere ragmen kişinin içinde bir burukluk bir kırgınlık bir hüzün vardır.acıklı müzikler dinler aglamaya çalışır onuda beceremez.hayattan kopmak ister yok olmak ister, yada unutulmak..keşke der keşke hiç yaşamasaydım bu dünyada.hayatnın bu kadar kötüye gitmesinin tek bir sebebi vardır ;sevdigi insan başkasına yar olmuştur.bu kişi üzülmesin de kim üzülsün?

dibe vurana kadar devam eder.bu donguden kurtuluş yoktur hatta kurtuldum dediğiniz anlar bile farkıdna olmadan hayatınızı dahada kotulestirmiştir.dibe vurup tekrar yukselmeyi basaranın sırtı bidaha yere gelmez ama dipten cıkamayanlar için hayatın pekde yasanası bi yonu kalmamıstır.

everyday you aren’t getting stronger and better you’ll get weaker and worse diye bir soz vardir hatta.hayatin surekli kotuye sizin bu zorluklara ne kadar gogus gerebildiginizle alakalidir aslinda. yani kotuye giden hayat degil, dusen gardinizdir sizi rahatsiz eden.

evrimdir.

sürekli kötü düşünmenin yarattığı bir olaymış iyi düşünmeye başlayınca da geçiyormuş.

dünyadaki onca kişinin bir bütün olduğunu bu bütünün dışında kaldığımızı hissetmemizdir.kalabalıklar içinde görülmeyen olmak,kendimize zarar vermek,herşeye yeniden başlama isteği duymakla kendini gösterir.ama çaresiz dibe doğru çekilmekteyizdir.

(bkz: gidiyor efendim durduramıyoruz)