hatırlama

sen akşamlar kadar büyülü, sıcak,
rüyalarım kadar sade güzeldin.
başbaşa uzandık günlerce,
islak çimenlerine yaz bahçelerinin.

ömrün gecesinde sükun, aydınlık
boşanan bir seldi avuçlarından.
bir masal meyvası gibi paylaştık
mehtabı kırılmış dal uçlarından.

(bkz: ahmet hamdi tanpınar)

her dakikasını ayrı hatırlarım
erenköy’de geçen zamanın
rüyama girer bir arada
istanbul, bahar ve türkan’ım.
bir odamız vardı etrafı sarmaşık
bostanlara bakan penceremiz
o güller kadar taze
ben ona deli gibi aşık.
aynı yatakta dinlenir başlarımız
saçlarım saçlarına karışırdı
o ince bir kızdı,ince alımlı
ne giyse yakışırdı.
yeter ki gönüller şen olsun
şarkılar söylerdik yolda
hep karşıma otururdu ellerini tutardım
akşamları eve dönerken baraşol’da.
ağaçlar çiçekteydi
türkan sağ beraberimde
istanbul bahar içindeydi
kalbim sevda içinde

(bkz: oktay rifat)

ne zaman elime bir kalem alsam
sana seslenmek geliyor içimden
güzelliğini hatırlıyorum bir yaz günü
yine gemiler geçiyor uzaklardan
biz yosun kokulu rıhtımlarda el ele
şehirlerden istanbul,aylardan temmuz
ne zaman elime bir kalem alsam
geçmişi seninle yeniden yaşıyoruz

ne zaman elime bir kitap alsam
hep seni okuyorum inanır mısın
istiyorum seni anlatmalı bütün romanlar
sevilen kadın hep sen olmalısın.

ne zaman elime bir kibrit alsam
yine istanbul’u yakmak geçiyor aklımdan
bu sensiz sokakları, bu evleri
bu plajları bu denizleri
sensiz kaldığım bu şehri tüm yakasım geliyor
yine alev alev bir istanbul düşünüyorum
ve çaresiz yaktığım bütün sigaraların
dumanlarında seni görüyorum.

ne zaman elime bir fırça alsam
yüzünü çiziyorum kapılara,duvarlara
bir bir hatırlıyorum bütün hatlarını
gözlerini dudaklarını saçlarını
baktığım her yere gölgen düşüyor
dokunduğum herşeyde senin sıcaklığın
sonra dağlar, denizler giriyor aramıza
gitgide büyüyor uzaklığın

ne zaman elime bir kadeh alsam
delicesine sarhoş olmak istiyorum
içkiler seni hatırlatıyor yine
kırıyorum birbiri ardınca kadehleri
artık hiç birşey kar etmez biliyorum
ne dost, ne içki, ne aşk, ne kadın
gözlerimde yıllardır eşsiz olan
değişmeyen bir sen varsın

ne zaman elime bir ayna alsam
gözlerimden korkuyorum, bakışlarımdan
bu seni unutamayan benden korkuyorum
uçurum çizgiler, kara gölgeler
bir sonun belirtileri yüzümde yer yer
karşımdaki yüz sefil bir akşam
hep sana sesleniyorum duyuyor musun
ne zaman elime bir kağıt alsam.

(bkz: ümit ya$ar oğuzcan)