hatırası var diye sevgiliyi saklamak

(bkz: ben spermimi sildiğim peçeteyi tam 35 yıl sakladım)

mumyalamaya ilk adim gibidir, bir nevi mummy 101

arada bi sevişilir. tozunu almak babında.

ben yaptım ve harikulade oldu evet. eski sevgililerimin hepsi evlendi, barklandı, çoluk çocukları oldu. bizim tavanarasını temizlettik boyattık, berkecan, kankancan, süha, doğa, murtaza ve karıları ve çocukları orada yaşayıp gidiyorlar.

kira getirisi de cabası.

yapılabilse harikulade olurdu. misal ben hatırası var diye sigara izmariti bile atmayan bir insanım. onlarca kişiden yüzlerce abuk subuk çer çöp saklamak yerine eski sevgilileri koyacaksın kutulara, dizeceksin böyle tavan arasına, ayda yılda bir temizlik için falan çıktığında yukarı, açacaksın kutuyu, bir bakacaksın berkecan. ’aaah aahh şöyle yapmıştık’ diyeceksin, ikinci kutuda cankancan ’aaah aaah böyle yapmıştık’ diyeceksin. gidecek artık böyle kaç tane varsa. hem etraf derli toplu olacak hem de fotoğrafları olmayan eski sevgililerin yüzünü unutma derdi olmayacak. birine ’benim bir sevgilim vardı var yaaa off taştı taş’ deyince hemen gösterecek kanıt olacak. iyi olurdu be sözlük, bak canım çekti şimdi..

(bkz: hatırası var diye sevgiliyi cepte ta$ımak)

bazı hastalıklı çiftler tarafından gerçekten yapılan bir şey bu. ileride de aynı hastalıklı çift birliktelikleri yürümediği, aralarında sevgiye dar hiçbir şey kalmadığı, sürekli kavga ettikleri halde sırf çocukları var diye evliliklerini sonlandıramazlar.

sonuç mu? psikolojisi bozuk çocuk veya çocuklar..

(bkz: çok iyi düşünmüşsün)

sonunda bir sevgili koleksiyonu da oluşabilir tabi.

hatıradır diye olmayacak eşyaları saklamayı alışkanlık edinmiş çok insan var. tamam bu belki birlikte gidilen bir sinema biletini, saç telini ya da sigarasını yaktığı kibrit çöpünü saklamak gibi bir şey değil belki ama olabiliyor işte. bu yüzden ayrılamayan çiftler biliyorum ben.