fesahat

acik ve duzgun konusmak anlaminda bir sozcuk.

sözün ses ve anlam kusurlarından kurtarılması yolları. ifadenin kusurlardan uzak bulunması hali fasîh�tir. sözün söylenişi ve işitilişi tatlı olmalı, anlaşılmasında güçlük çekilmemelidir. divan edebiyatında fesahat, kelimede fesahat, kelâmda fesahat diye ikiye ayrılır:
1. kelimede fesahat: aynı veya yakın mahreçten çıkan harflerin bir kelimede toplanmamasına (tenâfür-i hurûf), (er kalkılınca); kelimeleri meydana getiren harflerin kaynaşmasında telaffuz zorluğu olmamasına (mütenâfir) (ör. tartırttı); anlamı herkes tarafından bilinmeyen kelimelere yer vermemeye (garâbet), kelimeyi vezne uydurmak için şeklini değiştirmemeye, çok anlamlı bir kelimeyi meşhur olmayan anlâmında kullanmamaya gramer hatası yapmamaya (kıyasa muhalefet) dikkat edilir.
2. kelâmda fesahat: telaffuzu güçleştiren kelimelerin yan yana getirilmemesi (tenafur-i kelimât). (örneğin: şu köşe yaz köşesi şu köşe kış köşesi), zincirleme tamlama (tetâbu-i izâfât) yapmamaya (örneğin: ali�nin ceketinin cebinin içi); cümle kuruluşunun sağlam olmasına, önce söylenecek sözü sona, sonra söylenecek sözü öne almamaya, sözün düğümlenmemesine dikkat edilir.
ayrica (bkz: garabet).