ey

bir seslenme/hitap etme şekli.

bir edip cansever şiiri.

bu böyle kimin gittiği? sen dur ey!
belki de ellerimiz mi? biraz ince, biraz da çok kelimeli
bu sanki niye durduğumuz mu? açıkken sevişme bölgeleri
ay, pencere, göz! siz git ey!
kim bilir neyi saldığımız bu da, yalnızlığımız gel
yırtıcı kuşları mı gözlerimizin, onlar mı bu sürüylen
yoksa onlar mı işte seninle sevişme biçiminde
oysa sevgimiz yerde, kara sevda sen uç ey!
sen usul, ben yavaş, kime yaraşır bu sessizlik
kim biner bu gemiye insandan kıyılar yapılırken
yetmez mi dalgası vursundu azıcık gözlerimize
gözlerin gözlerime, siz bak ey!
şu sen de olmasan insan çıldıracak mı
hiç yoktan bir yerlere mi gidecek belki
olsun neresi olursa, git karanlık ama git
gecemizde duranı sen kal şey!
benim bu çok elli, bu çok gözlü delişmen
çok bildim sana yaraşır olmayı günlerce
şunu sevdim, şuna özendim, şununla yetindim sonunda
ben miyim şimdi nerede, ben çok ey!

kendisine söz söylenen kimsenin dikkati çekilmek istendiğinde adın başına getirilir.bazı durumlarda uzatılabilir.