elif

her şey ve hiçbir şey demektir elif, tıpkı nokta anlamı gibi.. her şey nokta ile başlar ve nokta ile biter...
velhasıl güzel ve zordur elif olmak

hayatımı yönlendiren adım..
ben doğmadan bir ay önce vefat eder yengem. kuzenim o zamanlar ilkokul yıllarında sanırım, babama çok düşkün, babam da çok sever kıramaz hiç bir söylediğini, kuzenim ben doğunca amca annemin adını koyalım mı demiş... babam hiç düşünmeden adımı ’’elif’’koymuş..öyle elif olmuşum işte...
öyle çok kolay bir hayatım olmadı, genelde mücadele vererek elde ettiğim çoğu şeyi, çocukluk, gençlik ve orta yaş başı hala devam eden bir mücadele...
her şey ve hiçbir şey demektir elif, tıpkı nokta anlamı gibi.. her şey nokta ile başlar ve nokta ile biter...
velhasıl güzel ve zordur elif olmak
burada yüklenilen manalara bakıyorum, kendi hayatıma bakıyorum gerçekten zormuş elif olmak.
isimler karakterleri oluştururmuş derler ya öyleymiş...


ama bir kızım olsaydı onun da adının ’’elif’’ olmasını isterdim.öyle yakıştırıyorum kız çocuğuna bu ismi

"elif" karanlıkta oturuyordu..
bir "be" bulsa açılacaktı yolu..
ama sırdı "be"...
"elif" sırrın varlığını bile bilmiyordu...
oysa gelmesi gerekiyordu "be" nin...
gelmesi ve ayağına düşmesi "elif" in...

her elif’in yolunu açacak bir "be" yaradan bir yar var ki..
kelâmını başlatır bir elif ile...
cümle içinde elif’in varlığını hissettirir sabretmeyi bilene...
elif’i cümleye sevdirir, cümleye elif’i faydalı kılar...
kelâm’ını kalbe vahiy kılan bir yar vardır ki;
elif’liliğin idrakinde olmayan her yürek için büyük sıkıntılar verir...
bu, o yar’in merhametindendir, fazlındandır...

elif...
yar’sızlığı seçtiğin gün...
"be" nin yakınlığına el çevirdiğin gündür...
aşk’ı anlatan bir cümle başlamaz artık...
yusuf’un kıssası başlamaz artık...
karanlık bitmez, kuyudan çıkmaz bir sultan;
züleyha’nın yüreği aklanmaz aşk’la...

elif...
yar’sızlığı seçtiğin gün...
onulmaz yaralar açılır yüreğine...
varlığından bîhaber olduğun belde-i ahsen’e...
artık sen hüzün mevsimini yaşarsın her dem...
inşirahı dileyen dilin yorulur...
aşk’ı dileyen yüreğin yorulur...
inşirahı dilersin her dem...
zikri özleyen gecelerin şikayetini duyar kulakların...
dilin damağını özler...
dilin yar’in adını özler...

elif...
yar’sızlığı seçersen...
"be" nin yanında olduğunu hissedemezsin...
aşk’ı anlatırlar sana, vasfının "arayan" olduğunu anlayamazsın...
girdiğin her sokakta oyalanırsın...
be’nin sokağına varmaz ayakların...
aşk’ın sokağına varmaz...

elif...
senin cümley(l)e aşk’ı anlatman lazım...
"be"’yi bulman lazım...
"be"’ ile olman lazım...

elif...
aşk hatırına...
yar’e yakın kıl yüreğini...

etimolojik yapısı itibariyle elif, tanışmak, kaynaşmak, sevmek, cana yakın olmak, dost-lukta bulunmak anlamlarına gelen “ülfet” ile, bir şeyin müteaddit unsurlarını bir araya getirmek, arasını bulmak, imtizaç ettirmek anlamındaki “te’lîf” mastarlarının türediği “e-l-f” kökündendir.
elif, alfabenin ilk harfi olduğu gibi diğer harflerin de sebebi ve kaynağıdır. hatta ibn muklâ’nın kaligrafi sistemine göre, bütün diğer harfler “elif” şeklinde yazılmalıdırlar. buna göre diğer harflerin hepsi “elif” harfinin değişik kıvrımları şeklinde yazılmasıyla meydana geldiğinden o tüm harflerin aslı ve esası durumundadır.
elif gerek yazılışındaki incelik ve zarâfet şeklinden ve hat sanatının özelliklerinden, gerekse taşıdığı sembolik anlamlardan hareketle türkçemizde çeşitli mazmunlara ve zarif nüktelere kaynaklık yapmıştır. birçok deyimler “`elif`” ile ifade edilmiştir: “elif’ ten yâya kadar” deyimi baştan sona kadar okumak, bilmek ve öğrenmek; “elifi görse mertek sanır” deyimi de okuma yazma bilmeme ve cehalet anlamına gelir. “elifi elifine” aynen, tıpatıp uygunluğu ifade için kullanılır.
tarikat ehlinin kullandığı bir tür başlığa “elifi tâc” denmektedir. bu deyimin geçtiği üsküdar’lı râzî’ye ait dörtlük şöyledir:
“başta elifi tâcı
kendi başların tâcı
tarîk-i nakşiyye’den
gözlerin hallâc’ı.”
bektâşîlerin giydikleri yeşil çuhadan yapılmış başlığın adı ise “horasânî elifi tâc”dır.

“âh bir elif çekti yine cânân bu gece” mısraında olduğu gibi aşığın sinesine aşk yarası açmak manasında da kullanılmıştır. bir başka bağrı yanık ise;
“elif elif ebzerim,
kan ağlıyor gözlerim”
diyerek türkü yakmıştır.

kısaca “elif” deyip geçme. elif’ in manasını bir kere anladık mı bu yeter. çünkü elif çok derin manalar ihtiva eder; o ilham kaynağıdır. maddi ve manevi âlemlerin tümü onda gizlenmiş. öyle ki, elif uğrunda nice hak âşıkları yanmışlar, tutuşmuşlar, hatta kellelerini dahi seve seve vermişlerdir.