ekmek almaya sürekli küçük kardeşi göndermek

her zaman karşılaştığım ve her zaman "sinirlenmeyeceğim" diye kendimi sakinleştirmeye çalıştığım ama başaramadığım konudur.mesela cumartesi sabahı en geç ben kalkmışımdır.saat 11 buçuk civarındadır.yüzünü yıkar işini halleder oturursun tv karşısına.beklemektesin kahvaltı hazır olsun da yensin.abin yanında laptopunda oyun oynamakta ve müzik dinlemektedir sabhın köründen beri.ama annen çıkar mutfaktan hadi 2 ekmek ve şu gazeteyi al da gel lafını tekrar ve tekrar yerleştirir kulağına.bu birinci örneğin yanına bir de şu örneği vermeliyim kesinlikle.akşam üzeri gelirsin dersaneden,okuldan,dışarlardan bir yerlerden işte.abin yine öylece boş boş oturmaktadır.laptopunda bir şeylerle uğraşmakta veya tv izlemektedir kanepede uzanmış bir şekilde.ama sen daha ayakkabılarını çıkartıp bir su bile içemeden annen yine aynı sözleri iliştirir kulağına.çok normal bir şekilde.bu olanlar yetmezmiş gibi bir de abinin bu sözleri yüzüne bile bakmadan yapmak zorunda olman hissiyatını vererek söylemesi insanın beynini çıkartıp kızartıp bir güzel peynirle yemesine sebep olur.