ölü kuşlar
bilmez kuşların ne vakit öleceğini peştemallenen deli zamanda..kuyulara atılan taş hesabı çizelgesini darmadağın eden bu yorgunlukta.sanırki dallardan bir öykü sarkar kuyulara...ağır,körpe,dokunaklı ve acı. vahşet boynunda asılıdır oysa o ilmeği suratsız dağınıklıkta yalnızlığıyla ölçen.
yastığa bir baş işlediği görünür sonra yavaş yavaş elleri..yalannn!
kimse bir şey işlemedi gece tırmalarken düşlerini.dişlerinde anıların kırıntıları çiğnenirken yalan,nedenler örüldüğü düşlerden sızan. yalan işte birilerinin değdiği bu yalnızlığa.
yumruğu kaburgalarından yiyen bir türkü dillenirmiş yüreğinden.kimse yanlış anlamadı sözleri,emanetti kelimeler kaburgalarımda.
yalnızlığıma kulaç atacak bir gezgin sularımda kaybolur..bilmez mi ki sular dalgalandıktan sonra durulur. ateş yüzümüzde,yüzümüz aynada,göründüğünden fazlası değiliz aslında bu konuklukta.
yüreğine inme ,denizimdeki yılanların öcü bu..
bu gece damarlarıma enjekte edilecek tırnaklarıyla çizilen tınılar..
duyuyor musun aydınlığın sesini karanlığında?
duyabileceğin bir titreşim değil belki de bu yoğunlukta..
r.u.