piatonik aşk

ne zaman attila ilhan diye biri geldi dünyaya.. ne zaman $iire yöneldi ya da yönlendirildi ve ne zaman "pia" gibi bir güzelliği bah$etti bizlere; i$te o zaman bu kavram girdi bizim( ya da sadece benim ) hayatım(ız)a.

arar durursun o diğer yanını. diğer yanın senden kaçar, sen kovalarsın. o vapura binmi$tir artık, sense daha iskeleye yeni varmı$sındır, o martılara simit atarken sen, martılara küfredersin; o istasyonda yalnızdır, gelecek tren`i beklemektedir, sense bir öküz gibi altgeçit merdivenlerinden a$ağı ko$maktasındır. o alır ba$ını gider, geçmi$ini sende unutur, o alır ba$ını gider, ıslıklarını sende unutur.

ve öyledir ki ve gerçektir;
bazen deği$ir dokusu hayatın. pupadan iriba$a atlamaktaki bir kurbağanın sessiz iniltisi sarar $ehr-i bedenini. sessizliğin tek ses, siyahın tek renk olduğu gecelerin sayısı artar. i$te oralarda bir yerde platonik a$k gaz çıkartır. "ben burdayım!" mottosunu duvarlara asiste eder insan.

(( a$k`ın tanımının yapıldığı o lanet günden beri; feyz alınacak duyumsamalarını yitirmi$, bazen sırf mazo$izm bazen ortam esnekliği, bazen de trend gereği derbeder ya$amaya ba$ladı bahçemdeki ölü ku$lar. arada bir yem veriyorum, biraz konyak veriyorum konu$uyorlar. geçenlerde biri: "anüsümü satılığa çıkardım, bıktım dünyaya sıçmaktan" demekten alamadı kendini. sonra? sustu..!! ))

susu$unda tanrısal bir haz varmı$ gibi, yalnızca susmasını, sana o susu$
ân`ının agnostik büyüsünü aksettirmesini beklersin. parmakuçların ne$terdir. rüzgardan yere dü$en esrik bir güz yaprağı gibi darmadağın olmaktansa, cesareti bir gerekçe bilip anla$ma yaparsın ruhunla. [evet, susmalıyım, ama $imdilik..]

yüzünden elediğin o en tatlı masumiyet tablosunu çerçeveletip duvarına asma ân`ı. ya$amsal sorumluluklarından istemsizce sıyrıldığın, tüm gerçekleri unutup, tüm görevlerini unutup, o`na bir adak olarak kendini verdiğin zaman ba$lıyor galiba ofsayta dü$meler.

(bkz: a$kta ofsayta dü$mek)