düstüm

düş(ün)düm...
düş’e kalka yollara düş(t)üm...
düş(ür)düm... elimde kalan son umut kırıntısını da...
düş’sel paranoyalarıma yenilerini ekledim...
düş’erken tutmasın elimden diye....
düş’üşlerim erkendi...
düş’eyazdım kalemimi...
düş(t)üm...
korktum... kalkamadım...
düş’e kızdım...
düş’le soldum....

düş(t)üm... düşümsedim... düşlerimde yoruldum....
kan revan karabasanlar kesti yolumu...
özledim pembe denilen düşlerimi....
bahar çiçekleri kan kokuyor şimdilerde....
gökyüzüne çizerdim umutlarımı, beyazdı o zamanlar...
ne fırtına ne boran vardı....
yüzsüz resimlerdi benimkiler....
sevdayı çizerdim, yüreğime....
emeği çizerdim, ellerime...
yorgun bedenler çizerdim ama mutlu....

ve birgün....
düş(t)üm...
teslimiyetim oldu, özgürlüğe yenildim....
yandı ateş dağ başlarında...
çocuk gülüşüm kaldı bir tek mirasım....
bir de oyuncak misali düşüşlerim....

(bkz: netten düşmek)

110’un kontrol albümünde bulunan leziz bir parça. sözleriyse ;

tam kayarken ellerinden
gözyaşlarım beni terkederken
sarılıp yalnızlığa bu gece
adını haykırdım sessizce yenilgiye

bir sen düştün
bir ben
tutmadık ikimizde
birbirimizi düşerken
acımaz canım benim
bir düş bir gerçeği
kaybettim herşeyi

hep aynı sen
hep aynı ben
zaman yanımızdan
akıp giderken
dokunduk mahvettik
sevdik kaybettik
insan olmayı hiç haketmedik

(bkz: koptum).

yuksek ya da alcak bir yerden dusuldugu zaman, ne oldugunu soran insanlara verilen cevap.