çocukken şişman olmak

aslında bir çok insanın değil,bazı özel insanların yaşadığı durumdur; top oynamak istersiniz,hadi kaleye.milletin el,sözlü şaka ve sataşmalarına maruz kalırsınız ki aslında bu travmatik bir durumdur.sonra bu lise dönemine kadar devam ederse pek kız arkadaşınız filan da olmaz,hatta sosyal çevreniz arkadaşlarınız da olmaz.sizi siz yapan değerlere saygı duyup sahiplenecek insan azdır anlayacağınız,maalesef durum bu

olamadığım durum. millet çikolata şeker alırdı bakkaldan. peki ben ne alırdım? turşu. bildiğimiz karışık plastik ambalajda satılan turşu. nasıl bir zevk nasıl bir mazoşistlik bu anlamam mk. o turşuları yerken zevkten dört köşe olurdum. en sonunda turşunun suyunuda içip tuz yemiş keçi gibi yalana yalana evin yolunu tutardım. komşu çocukları ellerinde cipsler şekerler meybuzlar dolaşırdı. benimse elimde kafam kadar turşu torbası gezinirdim. ta ki turşu suyu deli gibi susatana kadar. "aneeeğğğğ suuu" diye evin kapısını yumrukladığımı hatırlarım. yani ben hep zayıftım. nedeni ise o hain turşulardı.

'şisko, patatez, yarim kilo domatez' denirdi böylelerine.

malesef dahil olduğum durum. özellikle ergenlik yıllarım rezil geçti bu şişkoluk yüzünden.hoşlandığınız kişiyle sizden hoşlananın aynı olmaması muhtemeldir.zayıflasanız bile bunun doğurduğu özgüven eksikliği,kilo takıntıları ilerki dönemlerde hep sizinle birlikte olacaktır