çocukken kurulan düşler

çocukça hatta biraz yuhara nidasını hakeden hayallerdir.

ben dansöz olmak istiyordum misal. evdeki tüm dantelleri toplar orama burama sıkı$tırır oynar babam oynardım.


(bkz: ben küçükken çok salaktım)

edit: o degil de fatih diye bir çocuk vardı (üst katımızda oturan kom$unun oglu), dansözlük çok günah cayır cayır yanarsın diye telkinlerde bulunmu$tu bana ben ona bu dü$üncemi söyledigimde. aglatmı$tı beni ya...

$imdi cevabımı veriyorum ona:
lan fatih! allah seni top etsin e mi!

ben bulutların üstünde koşmak, zıplamak, oynamak isterdim. hep bunun hayaliyle yaşardım. çok zaman sonra öğrendim ki bulutlar katı bir şey değilmiş. ama umudumu kaybetmedim. zaten benim istediğim yumuşak bir şey olmasıydı. bi çok zaman sonra yine öğrendim ki bulutlar yumuşak bir şey de değilmiş. çok üzüldüm, ağladım günlerce, haftalarca. sonra merak ettim, peki nasıl bir şeydi bu bulutlar? sıvı olacak hali de yoktu ya. tek tek araştırdım hepsini. kümülüs, sirüs, stratüs, nimbus hepsi tek tek çekti ilgimi. en çok da kümülüs’e vuruldum. işte coğrafya dersi kabusum bu zamanlara tekabül eder.

(bkz: büyümek)
(bkz: astronot olmak)

çok küçükken hep uçabilmeyi isterdim,biraz daha büyüyüp ilk kez birinden hoşlandığımdaysa(platonik tabi) görünmez olabilmeyi çok istemiştim.

bir de şirinlerin köyünde yaşayabilseydim bari hiç yoktan bir iki gün.
o içimde ukde kaldı bir tek.