çikolataya parası yetmeyip sakız alan çocuk

bakkalın buyuk ıhtımalle acıyıp cıkolatayı hediye edeceği cocuk.

denk geldiğimde mutlaka istediği çikolatayı almasına sponsor olduğum çocuktur.

(bkz: çocukluktan yetişkinliğe geçiş)
(bkz: hayatın acımasız olduğunun anlaşıldığı anlar)

geçen gün iftar için bakkala pide almaya gittiğimde yine gördüm ben bu çocuktan. etiketlere bakıp kafasında; bir tane lolipop iki tane falım bir tane de şu dandik şekerlerden alırım gibi bir hesap yapıyordu, içerisi biraz tenhalaştığında hemen yaklaştı kasaya ve sordu; şu kinderler ne kadar diye sonra hüzünlü hüzünlü elindeki paraya baktı, bir lolipop iki tane falım o zaman diyip çıktı. üzüldüm ama çok değil, ben de öyleydim çünkü, bunların belki de yaşanması gerekli diye düşünüp eve döndüm sonra.

kötü bir durum olmakla beraber ,küçükken sakızı seven birisi olarak iyi bir durum. küçükken annemden para alırmışım ama hep sakız alıp gelirmişim, hep başka birşey almam için beni markete yollarmış ama ben sakız alırmışım. bahanem de olmazmış, bu yüzden yolda birkaç kere aldığım sakızı çöpe atmışım nasıl bir anlayışsa. şimdi keşke diyorum o zamanlar da bilseydim bu sözlüğü annemi kandırabilirdim:
+ anne çikolata zamlanmış ben de sakız aldım 15 tane!
- tamam yavrum, iyi yapmışsın...

(bkz: ben küçükken beyinsizdim)

üzüntüdür.
bir de mahallenin zengin çocuğu elinde, reklamlarda en güzelinden gözüken, kocaman çikolata paketiyse gezerse bir de..

hepimizin başına gelmiştir yada bir şekilde şahit olmuşuzdur bu olaya. evdeki hesabın bakkala uymaması durumunun en güzel örneğidir. bakkala koşarak gidilir, bunlar ne kadar diye sorulur cevap sizin elinizdekinden çok daha yüksek bir miktar olur genelde, bu paraya ne olur sorusu gelir bir hevesle ama almak istediğiniz şeyi alamamanın üzüntüsü de geçmemiştir henüz, bunlardan iki tane olur diyip en dandik sakızları işaret eder bakkal amca. iğrenç bir durumdur vesselam...