cahit sıtkı tarancı

(bkz: sen yoksun ki)

desem ki vakitlerden bir nisan aksamidir,
rüzgârlarin en ferahlaticisi senden esiyor,
sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
ormanlarin en kuytusunu sende gezmekteyim,
senden kopardim çiçeklerin en solmazini,
topraklarin en bereketlisini sende sürdüm,
sende tattim yemislerin cümlesini.

desem ki sen benim için,
hava kadar lâzim,
ekmek kadar mübarek,
su gibi aziz bir seysin;
nimettensin, nimettensin!
desem ki...
inan bana sevgilim inan,
evimde senliksin, bahçemde bahar;
ve soframda en eski sarap.
ben sende yasiyorum,
sen bende hüküm sürmektesin.
birak ben söyleyeyim güzelligini,
rüzgârlarla, nehirlerle, kuslarla beraber.
günlerden sonra bir gün,
sayet sesimi farkedemezsen,
rüzgârlarin, nehirlerin, kuslarin sesinden,
bil ki ölmüsüm.
fakat yine üzülme, müsterih ol;
kabirde böceklere ezberletirim güzelligini,
ve neden sonra
tekrar duydugun gün sesimi gökkubbede,
hatirla ki mahser günüdür
ortaliga düsmüsüm seni ariyorum.

yazdığı güzel şiirleri görmezden gelmek haksızlık olur, ama oradan buradan arakladıklarıda görmemezlikten gelinemez.



verlaine

"hatıra, hatıra. ne istiyorsun benden? sonbahar"

cahit sıtkı tarancı

"bilmemki hatıralar ne istersiniz benden geler gelmez sonbahar"



verlaine

"ve çok eski, ince tatlı bir şarkının hafif kanat vuruşları dolanıyor aralık pencerelerde can çekişen"



cahit sıtkı tarancı

"bu kanat çırpış neden cama vuracak ne var ey eski hatıralar"



verlaine

"altın sesi birdenbire sordu: en güzel günün hangisi oldu"



cahit sıtkı tarancı

"altın sesi birdenbire sordu: ne haber eski aşk yarasından"



apollinaire "geçiyordum seine kıyısından

eski bir kitap koltuğumda"



cahit sıtkı tarancı "geçtim bir akşam sadabat’tan

koltuğumda nedim divanı"

4 ekim 1910 tarihinde diyarbakir’da camiikebir mahallesinde dogdu, 12 ekim 1956 tarihinde viyana (avusturya)’da oldu. asil adi "huseyin cahit" tir.ilkokulu diyarbakir’da okudu. istanbul’a saint joseph lisesi’nde basladigi ortaogrenimini galatasaray lisesi’nde tamamladi (1931). sonra istanbul’da mulkiye mektebi’nde (1931-1935) ve yuksek ticaret okulu’nda okudu. yuksek ogrenimini tamamlamak icin paris’te sciences politiques’te surdurdu (1938-1940). ogrenimi sirasinda paris radyosu’nda turkce yayinlar spikerligi yapti. savas sirasinda kentin isgal edilmesi uzerine yurda dondu. 1944 yilindan baslayarak ankara’da anadolu ajansi, toprak mahsulleri ofisi ve calisma bakanligi’nda cevirmen olarak calisti. 1954 yilinda felc gecirdi, sagitimi icin goturuldugu viyana’da yasami son buldu. mezari ankara’dadir.

hece olcusunun olanaklarini genisletti; ictenlik, yalinlik ve akici bir soyleyisin egemen oldugu; ask, doga sevgisi, gecmis,olum, ozlem, yalnizlik, yasama sevinci gibi izleklerin islendigi siirlerinde sairanelikten ve siirsellikten vazgecmedi. fransiz sairlerinden, ozellikle baudelaire ve verlaine’den etkilenmistir.

(bkz: abbas)

en sevdigim siirlerinden birisi otuz bes yas siiri’dir. hatta bu siirle odul de almistir. fakat kendi yetmis yasina kadar yasayamamistir.

(bkz: fani dunya)

dogdugu yerdeki evi muze haline getirilmis, ziyaretcilere acilmistir. eski diyarbakir olarak bilinen sur icinde bulunmaktadir.

(bkz: hepimize dair)

(bkz: olumden sonra)

(bkz: otuz bes yas siiri)

(bkz: otuz bes yas siiri)

otuz bes yasinda olan sairimizdir.

eserleri

şiir:
ömrümde sükût (1933, 1968)
otuz beş yaş (1946, 1982)
düşten güzel (1952, 1969)
sonrası (ölümünden sonra 1957, 1962)

mektup:
ziya’ya mektuplar (ölümünden sonra 1957. ziya osman saba’ya mektupları)

öykü:
cahit sıtkı’nın hikayeciliği ve hikayeleri (ölümünden sonra selahattin ömerli derledi, 1976)
bütün şiirleri (asım bezirci derledi, 1983)

"yaş 35 yolun yarısı eder" mısrasının sahibi olan şairimizdir, ne yazık ki 50 yaşını göremeden ölmüştür.

(bkz: tutsam ellerinden aglarsin)
(bkz: anne ne yaptin)

(bkz: çocukluğum)

hayatı çok sevdiği için bütün hayatı boyunca ölüm korkusu içinde yaşamış olan şair..

(bkz: gidiyorum)

kuşkusuz en büyük şairlerimizden biri.