bir kor

bir jorge luis borges siiri,

ne zaman aynadaki yüze baksam,
bilmiyorum hangi yüz bana bakıyor;
bilmiyorum hangi yaşlı yüz sessizce
ve bezgin bir öfkeyle kendi imgesini arıyor.
karanlığımda yavaşça görünmeyen çizgilerimi
araştırıyorum ellerimle. bir kıvılcımın ışığı
sızıyor içime. saçlarını tanıyorum,
külrengi, hatta altın sarısı olan.
gene söylüyorum yalnızca boş ve yapay
yanlarını yitirdim eşyanın.
bu soylu sözler milton’un bilgeliği,
ama ben gene de harfleri ve gülleri düşünüyorum.
düşünüyorum ki görebilseydim yüzümün çizgilerini,
bilebilirdim kim olduğunu bu benzersiz akşamda.