bir anlik zihin perdesi tiyatrosu

genellikle hazetmediği kişileri dialog ya da monologlarla itin götüne sokma hayalleridir. haksızlığa uğrayıp kendini yeterince ifade edemeyen daha sonra da aklına milyon tane laf gelen kişilerde kuvvetlidir bu süreç. daha ileri öfke nöbetlerinde reel düşmanını zihin derinliklerinde komaya sokana kadar sopayla kırma, bayıltınca suratına sıçıp jartiyer-büstiyer kombinasyonuyla meydanda gezdirmeye kadar gider bu illet. genelde "sktret orspuçocuğunu.." şeklinde son bulur.
bi nevi self-deşarj.

insanın üstündeki buluttan, geçen kuştan, tepelerden, börtü böcekten, sevdiğini asla söyleyemediği kızdan ve kızdığı ama korktuğu devasa hıbırdan etkilenerek zihninde oluşturduğu olsaydı nasıl olurdu sahnesidir.

kişi burada her zaman asil olan karakteri oynar, genellikle ayar verir, düşündürücü bir söz söyler, yada rakibini bir güzel benzetir ve sahne perdeleri kapanır. kişiden, zihninde canlandırdığı karakterlerden başka oyuncu yoktur, seyirci de yoktur sizden başka.