(bkz: benim babam entry )
(bkz: entry im yok benim)
ben bir ukdeyim
ben bir ukdeyim.
dogdugumda basladı benim olumum, hayata ilk gozlerimi actıgımda gordum uzaktaki olumumu, her nefesimde daha da yaklasan olumumu, ilk baslarda uzaktı bu uzaklıktan mı aldım cesareti, yoksa genclikten mi?, bilmiyorum henuz, ama o zamanlar bildiklerimden daha fazla sey istedigimi yeni yeni anlıyorum.
ayaklarımdan baslıyan soguma ve karıncalanma butun vucuduma yayılırken daha net anlıyorum ozlem dolu istek dolu yarım kalmıslık dolu yavan ve kopya hayatımı.
hatırlıyorum ilk nefes aldıgım gunu, o ilk nefesimi alırken ozgurdum, o ilk nefesi alırken bendim, o ilk nefesi alırken ozgundum ve simdi su son nefesimi aldıgım anlarda anlıyorum artık bir koleyim artık bende digerleri gibiyim ben artık ben degil onlarım, surunun mekanik bir parcasıyım ve ben yapılmamısların toplamına es deger bir yapılmıslıgım yani tamlıktan ote butunlukten ziyade bitmemis bir yasantıyım.
evet artık karıncalanma daha da belirgin ve fark ediyorumki artık elimden kacan giden yasanmıslıgı kopya cektigim digerlerleri ile birlikte goturucem topraga, aynı ben gibi sade ve aynı olan topraga, bedenim topraga giderken yasamımda uzaydaki bosluktaki yerini alıcak, yankısı olmayacak, kabul yankısı olacak ama aynı yankıdan o kadar cok olacakki benimkini ayırt edemeyecekler, belki beni bile ayırt edemezler. ne vedimki dunyaya ne yaptımki?
sorunun yanıtı kadar bosum su anda, son nefesimi alıyorcasına tiz bir hırıltı geliyor icimden, sessiz bir isyan sanki bu, isyanın sebebi yarım kalmıslık isyanın sebebi sonup giden hayllerim, ilk dogdugumda benimle dogan ve olumumle birlikte benimle olucek olan hayallerim, kızıyorum kendime aslında daha cok ugrassaydım ve yapabisleydim icimden gecenleri, sonra fark ediyorum bende onlar gibi omusum keskelerle orulu saglam bir kalede yasıyorum kendi bencil krallıgmı yonetiyorum, kurak bos arazide, bu krallıktan milyarlarca olmasına aldırmıyorum, cunku zaten onlardan ogrenmedim mi ben bu krallıgı yonetmeyi?
evet son nefesim veririken anlıyorumki ben bir ukdeyim hemde kocaman bir ukde, kopya cektigim taklit ettigim tum yasanmıslıklar arasında ıskaladıgım hayatımın ukdesi...
dogdugumda basladı benim olumum, hayata ilk gozlerimi actıgımda gordum uzaktaki olumumu, her nefesimde daha da yaklasan olumumu, ilk baslarda uzaktı bu uzaklıktan mı aldım cesareti, yoksa genclikten mi?, bilmiyorum henuz, ama o zamanlar bildiklerimden daha fazla sey istedigimi yeni yeni anlıyorum.
ayaklarımdan baslıyan soguma ve karıncalanma butun vucuduma yayılırken daha net anlıyorum ozlem dolu istek dolu yarım kalmıslık dolu yavan ve kopya hayatımı.
hatırlıyorum ilk nefes aldıgım gunu, o ilk nefesimi alırken ozgurdum, o ilk nefesi alırken bendim, o ilk nefesi alırken ozgundum ve simdi su son nefesimi aldıgım anlarda anlıyorum artık bir koleyim artık bende digerleri gibiyim ben artık ben degil onlarım, surunun mekanik bir parcasıyım ve ben yapılmamısların toplamına es deger bir yapılmıslıgım yani tamlıktan ote butunlukten ziyade bitmemis bir yasantıyım.
evet artık karıncalanma daha da belirgin ve fark ediyorumki artık elimden kacan giden yasanmıslıgı kopya cektigim digerlerleri ile birlikte goturucem topraga, aynı ben gibi sade ve aynı olan topraga, bedenim topraga giderken yasamımda uzaydaki bosluktaki yerini alıcak, yankısı olmayacak, kabul yankısı olacak ama aynı yankıdan o kadar cok olacakki benimkini ayırt edemeyecekler, belki beni bile ayırt edemezler. ne vedimki dunyaya ne yaptımki?
sorunun yanıtı kadar bosum su anda, son nefesimi alıyorcasına tiz bir hırıltı geliyor icimden, sessiz bir isyan sanki bu, isyanın sebebi yarım kalmıslık isyanın sebebi sonup giden hayllerim, ilk dogdugumda benimle dogan ve olumumle birlikte benimle olucek olan hayallerim, kızıyorum kendime aslında daha cok ugrassaydım ve yapabisleydim icimden gecenleri, sonra fark ediyorum bende onlar gibi omusum keskelerle orulu saglam bir kalede yasıyorum kendi bencil krallıgmı yonetiyorum, kurak bos arazide, bu krallıktan milyarlarca olmasına aldırmıyorum, cunku zaten onlardan ogrenmedim mi ben bu krallıgı yonetmeyi?
evet son nefesim veririken anlıyorumki ben bir ukdeyim hemde kocaman bir ukde, kopya cektigim taklit ettigim tum yasanmıslıklar arasında ıskaladıgım hayatımın ukdesi...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?