bekaret

neden insanların namusla özdeşleştirdiğini anlayamadığım, dişilerin bacak arasındaki zar. bence namus insanın diğer insanlarla olan ilişkileriyle ilgili bir şeydir. bir insan elinden geldiğince başka insana zarar vermiyorsa, başka insanlara saygı duyuyorsa namusludur. seks ise insanın kendi tercihidir ve belli durumlar dışında en fazla kişinin kendine zarar verir. kendine zarar veren bir insana en fazla salak denir ama namussuz, ahlaksız demek bunları diyen insanın namussuzluğudur bence. çünkü seks yaparak kendine sadece kendine zarar vermiş bir insanı haksız yere lekeler. çevrede bir çok kız var ki çeşitli amaçlarla sevgilisi olan erkekleri ayartmaya çalışıyor veya sadece parası için bir erkekle evlenmeye çalışıyor. bunların eline erkek eli değmemiş olsa bile namuslu denir mi bunlara? sevgilisi olan erkeği ayartan bir kız bir ilişkinin bitmesine veya bozulmasına yol açarak başka bir insana kötülük yapmaktadır. zengin diye biriyle evlenen kızın bir fahişeden farkı kendini kiralamaması, peşinen satmasıdır. hatta fahişe bence daha namusludur çünkü en azından karşısındaki erkeği "seviyorum" diye kandırmaz. fahişelik de zaten bir nevi hizmetten kazanılan paradır. ruh sağlığı yerinde bir insanın isteğiyle fahişe olacağını sanmam. ne olursa olsun kadınlar içgüdüsel olarak cinsellik konusunda daha duygusaldır ve tanımadığı erkeklerle yatmayı hiç bir kaedın istemez. fahişelerin sorumlusu toplumdur, burada da onları suçlamak doğru olmaz. en fazla birilerinin adice oyunlarına kanarak o yola düşmüşlerdir. o insana namussuz demek, onu o yola düşürenlere laf etmemek oldukça sığ bir düşünce yapısının eseridir bence. dediğim gibi seks, başkasının hayatına zarar vermediği sürece gayet masum, en fazla bireye zarar verebilecek bir eylemdir. namusla alakası yoktur. bir kadının çok fazla erkekle yatması mantıklı değildir çünkü kadınlar cinselliği yaşadıkları erkeklere daha fazla bağlanırlar ve daha çok erkek onlar için daha fazla yaradır sadece.
kalbin, aklın bakire olmasını da anlayamıyorum. hayatında tek bir insanı sevmiş insanlar ancak çok az sayıda, şanslı kişilerdir. herkesi son diye seversin, hemen her ilişkiye son olur umuduyla başlarsın. ama gerçekte sonun kim olduğunu asla bilemezsin. bir ilişki, aşk yaşamış insanın bir daha yaşamaya hakkı olmadığını söylemektir kalbin bekaretini savunmak bir bakıma. oysa önemli olan bir insanın geçmişte yaşadığı ilişkiler değildir. o anda birlikte olduğu kişiye sadık kalması, onu kandırmamasıdır.
bekaret toplumumuzda namusla eşleştiriliyor ama bence namus dürüstlük, başka insanların hayatlarına saygı duymak ve kimseye zarar vermemeye çalışmaktır.