babadan nefret etmek

her gencin dönem dönem yaşayacağı duygu. sadece bu kadarda kalırsa sorun yok. her insan bünyesinin klasik tepkisidir. ama sürekli bir nefret varsa durum vahimdir. genellikle çocukluktan gelen bir sorundan kaynaklıdır bu ve zaten hiç sevilmemiştir baba. zaman ilerler, baba yaşlanır, güçlü konumdayken aciz duruma düşer. bu arada çocuğu büyümüştür, artık kendi ayakları üzerinde durabiliyordur. baba hatalarını anlamıştır, hareketleriyle özür diler bir nevi. bu, çocuğunun vicdan azabı çektiren acıma duygularıyla geçmişin acısı arasında bocalamaya başlayacağı dönemdir. bazen acıma duygusuna kapılıp babasını ziyaret eder ama ne yapsa da ona yakın olamamakta, zoraki sarılmaktadır. bir de ne kadar çabalasa da sevemediği, babası ona her daim yabancı geldiği için vicdan azabı çeker. bu da böyle sürüp gider. en kötüsü babasının bir gün ölünce yaşayacağı vicdan azabını önceden tahmin edebiliyor olması ama buna karşı hiçbir şey yapamamasıdır. kısacası babalar sevilmelidir ama bu babaların elindedir.