kurbati

didem madak $iiridir..

gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni
oysa limon ağaçları bahçede küçük sarı güne$ler ta$ıyor.
dokunsam bile onlara yanmam.
ne tuhaf!
bir oyuncak ayım vardı, ismi i$ıldak.
bir kızkarde$im vardı saçları simsiyah
ne tuhaf böyle hatırladıkça her $eyi,
ağrı dağında saçlarımı karla yıkamak..

kırmızı bir mum olsam yakı$ırdım şamdanıma
oysa çok ü$üyor ellerim bu ak$am...

martılardan duygulanmadım hiç,ne tuhaf!
ben belki denizden bile eski biriyim..
ba$ka isimler bulmak isterdim martılara
kirlo$ mesela kirlo$ desem artık onlara.
kasapların perdeleri boncuktan
et. kan. ve o boncuklu $ıkırtılar
ne tezatlı bir $ey, ne tuhaf
ne tuhaf acıyla hiç konu$mamak.

gece lambası kırmızı bir kadın yapıyor beni
her $ey şimdi itiraf edilmeli:
kocam bir çingeneydi.
e$iniz bir çingene mi hanfendi? diye sorarlardı.
hayır efendim derdim, hayır e$im bir sanatkardır.
eski yırtık gecelikler, eski yırtık çar$aflar
eski, yırtık bir sızıyla sevi$irdik.
her $ey $imdi itiraf edilmeli:

bir picaması bile yoktu benim kocamın baylar.
insan çingeneyse, yani ruhu çizgiliyse
insan acıyla yalnızca sevi$ebilir baylar!
soruyorlar...
soruyorlar:
"ellerin neden titriyor sevgilim"
bilmiyorlar doğmadan öldürdüğümü üç-be$ çingeneyi.
üç-be$ dünya kaldı artık aramda dünyayla
artık açıklayamam bir türlü.
ne tuhaf geçmi$im kırmızı bir kadın yapıyor beni.
her $ey $imdi itiraf...

bulurlar sabaha siyah, çirkin bir balık olarak
açıklayamazlar artık beni bin türlü.
bilmeyecekler, bilmeyecekler bir çingenenin
ismini vererek kendime öldüğümü.
ismim...ismim...ismim kurbati.