arabesk kültüru

daha doğduğumuzda verilirken adımız, ünlü bir mafya babası ya da tv dizisi kahramanından esinlenir. büyütülürken ona göre alırız aile terbiyesi(!)ni. tabanca alır babamız mesela. artık ilkokul ortaokul derken cebimize girmiştir çakı. annemiz babamızla izleriz yüksek reytingli mafya dizilerini. okulda, oyunda, mahallede muhabbetimiz hep vurdulu-kırdılı dizi, oyun,hatıralarla kaplıdır. internette savaş, dövüş oyunundan başka bir şey bilmeyiz. anne-babamızın da birşey dediği yoktur zaten bize. belki de haberi bile yoktur. sonra koca adam olmuşuzdur. belki bazı şeyleri kavramış oluruz ama vakit artık çok geçtir. çünkü bu kültür bir değirmendir ki, küçükleri öğütür. küçükken öğütüldüğün için zaten büyük değilsindir.sen, "ne yazık, dünyada bizim ülkemizden başka bir yere mahsus değil bu yaşam tarzı" diye düşünürken oğlun okulda arkadaşına gösteriyordur verdiğin harçlıkla aldığı çakısını...

oldum bittim mahfoldum diyen, hayatin kotu gidisinde hicbir zaman kendi sucunu gormeyen. hep ama hep baskalarini suclayan, her seyi cok iyi bilen ama kendine firsat verilmedigi hatta bizzat onu kesildigi icin bir yere gelemedigine inanan insanlar.

tek yonlu bakis acisinda bir dunya lideri. huzunun, ofkenin ve cagresizligin guclu degil aglak gosterimi. post modernizm’deki post’u ayi postu sanan insanlarin duygulanma sistematigi.

"hayatin iyi giden yonlerini ben kazandim. cok calistim, cok itildim, cok aci cektim, ben kazandim. "

"kotu giden yonleri ise baskalarinin suclari. hic olmadi kaderim boyleymis..." peki ya sen?