tüm kalabalıklarına boğulmuşken şehrin, adımbaşı stres taşlarında yürürken uzaktan duyulan sevgilinin sesidir ziya. bir ışık hüzmesi dolar ki insanıon içine sevmediği bir işe bile sımsıkı sarılabilir. artık unutmaya başladığı gülücükler kuşatır yüzünün her hücresini. güneşten daha aydınlık sevgilinin yüzünün beyazlığıdır ziya. o güneş ki, o bile ondan alır parlaklığını.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?