yuregin sikistigi haller

yeni gelmiştir..herkes büyük bir istek ile onu bekler.en çok da anne, evin hanımı..1 hafta öncesinden başlar hazırlıklar.sevdiği yemekler özenle pişirilir,odası toplanır,ömründe yemek yapmayan ablası bile çabalar durur,eşyaları düzeltilir,araya özlemden akan yaşlar serpiştirilerek..

ve kapı çalar,istemediği için havaalanından karşılanmadığı için direkt eve gelir,sanki hiç gitmemiş gibi.kapı açılır,tüm ev ahalisi tekmil halinde, oldukça değişen o yüze bakar herkes,şaşırılır önce,üzünülür,çektiği sıkıntılar yüzünden anlaşılırcasına; ama değişmeyen tek şey gözlerdeki o yaşama sevincidir.sevgiyle kucaklaşılır, bir müddet kapı eşiğinde beklenildikten sonra salona o enfes masanın başına geçilir.

akabinde uzunca bir sohbet başlar,bitmeyen yemeklere paralel bitmeyen anılar anlatılır,hep o konuşur,herkes sus pus olmuş onu dinler,kimse sözlerini bölmek istemez, ama herkesin içinde aynı kaygı vardır..asıl söylenmesi gereken cümleyi beklemektedir herkes..

nereye gideceğini???

hep gülmesi,mutlu olması herkeste aynı düşünceye sebep olur ; demek ki tahmin ettiğimiz yer değil,
ama yemek bitip ,çaylar yudumlanırken,annenin özenle pişirdiği kurabiyeler atıştırılırken evin reisi artık dayanamayıp sorar o malum soruyu :

oğlum nereye düştün???

önce yüzü asılır,gevelemeye başlar,herkesin ne kadar üzüleceğeinin tahmin edercesine teselli cümleleri kurar önce..ilk fire yine anneden gelir,gizleme çabaları sonuç vermez,artık herkes görmektedir kıpmırmızı gözlerinden akan yaşlarını.onu takiben abla ve anneanne..

baba cevap alamayınca tekar sorar, daha sert ve tahammülsüz bir ifade ile;

oğlum nereye düştün??

derin bir sessizlik,gözlerde ölüm korkusu
ile birlikte, ama serde yine aynı mağrur ifade ;

’baba hakkari-şemdinli 11. sinir jandarma komando tugayi..’