yoksa ben ölmek yerine durum şiirleri mi yazsam

soysal ekinci’den durum şiirleri.

1
ihanetler silsilesinden geçtim
ne aşk, ne arabesk sevgilim
ben gerçekten kederdeyim


2
mart yine soğuk geçti, uzadı sakallarım
düşman gibi bilinen tarafların ortasında şaşırıp
kaldım
(eski yoldaşlarım,
yargısız infaz timleri,
ve bir de kirletilen doğanın sayrılık melekleri
üçlü bir ölüm çaprazına aldılar beni...)


3
ne zaman düşünsem aynı
ne zaman üşürsem yağmur yağar
yoksullar koşar sokakta,
şimşek üstüne yıldırım,
yıldırım üstüne şimşek iner başıma

4
sokaklar umutsuz dolaşılmıyor
şiir desen işsiz ve aç yazılmıyor
(bozkırda da öyleydi
yalnız kaldığımda
iki dağ arasında aç ve umarsız
sular beni çekerdi
orda; kille yıkanırdım başıboş akan kül nehrinde
dorukları kimin için boyardım şehvetin kızıllığına
belli değil sevgilim;
ben neleri sevmişim, kimlere bağlanmışım bilir miyim
şimdi ama, tek şey varsa bildiğim;
ormandaki kuşlarına aşıktım,
tıpkı tutkunlara edilen ihanetler gibi,
baharlarına doyamadan ayrıldım
bütün ömrüm
ufkun o tatlı renkleri altında geçecek sanmıştım...)


5
uzun yıllar bu şehirde
işsizlikle iş arasında gidip geldim,
cebim para görmedi,
hangi sofraya baktıysam,
gözüme emeğin teri kaçtı, yememe gerek kalmadı
hangi özneye bağlandıysam
sonunda öteki eliyle beni tokatladı,
açtığım musluklar
yüzüme çarpacak bir yudum su akıtmadı...
(geçtiği yollardan sadece toz çıkarırdı araçlar
şimdi yağmurda bile koku var;
mıncıdı çöp, mıncıdı toprak, mıncıdı beton yığınlar)
evler sokaklar küçüldükçe insanlar iyice domuzlaştı
okullar paralandıkça medreseler mantar gibi çoğaldı
işportaya düşmüş bir mal gibi
caddelere serer oldum kıldığım bütün namazları


6
dedim ya şiir
umutsuzken yazılmıyor sevgilim
(kitaplara bakarken beyoğlu sahaflarında
müslüman bir matbaacı
abi gel hele, gel otur dedi
sanki benden yüz yıl önce doğmuş gibi;
biz seni tanırız, yetmedi mi kitaba verdiğin para
sen işçi değil efendi olacak adamdın ama...
madem ehli islamız
madem birbirimize yardım için varız, dedi,
ve benzeri bir sürü kocakarı öğüdünden sonra;
sigortasız bir şapka geçirdi başıma.
aslında şapka mıydı geçirdiği, kazık mı belli değil,
belli olan tek şey varsa sevgilim, geceyi gündüze kararacağım
ve örtüldüğüm bu çöplüğün altında
sonuna kadar senin için çırpınacağım...)

sevgilim,
ah benim yanlışlarım yüzünden, asyada
ölümünü bile örgütleyip öyle örten sevgilim
keşke ölmeseydin, keşke ölmeseydin
sevgilim bu yaştan sonra gulyabani
bukalemun ve hayalet gibi
nasıl gezersin bu şehri, nasıl gezerim...


7
çekin üstümden, bütün ışıkları çekin
yönümü saptayamıyorum öğle vaktinde bile
güneş değil batışa sürüklenen benim
karanlık bir hücreye hapsedin beni
orda
işıkla gölgeyi karıştırıp
resimle yapmalıyım bir zaman
karda izi okunmayan giz’li bir ceren
ve sokak fırtınalarında uçmayacak kadar
(belki bir yer altı kayası gibi) ağır olmalı resimdeki kadınım
olmazsa simler çekmeliyim üstüme
bütün aşıklar öldü, bütün aşklar kirlendi madem
aşksız ve kadınsız
gebermeliyim bu şehirde

sabah şebnemi kadar kısa olmalı hikayem
kürdistan’da kirletilen masum aşiret kızı
ve dağda düşmüş bir gerillanın kesilmiş hızı gibi
benliğinizi sarıp, iliklerinize kadar titretmeli sizi

su istedi, toprak istedi deyin, kurumuş çiçeklerine
bir kuyu açabilseydi,
bir kova, çıkrık olabilseydi
sorabilseydi kuyunun başına gelen herkese
sorabilseydi
mutluluk taşırdı onu bizlere...


8
ne kadar düşünsem aynı
ne zaman üşürsem yağmur yağar
yolum değilse bile sevgilim
benim sonum belli
sevginin ince tülüyle sarmadıkça ben seni (sen beni)
yine kana düşerim hiç yoktan
yine davalar açılır aleyhimde...