manaste

bir televizyon ekibi, doğuda bir köye gider. orada yaşlı bir amcayla sohbet etmek isterler.
muhabir sorar: amca bize çok mutlu olduğun bir anını anlatır mısın?
amca: bir gün bizim haso’nun eşşegi dağda kayboldu, gittik aradık aradık , sonra bulduk. öle sevindik öle sevindik ki hepimiz eşşeği...
muhabir:( kameramana) kessssssss!!!! amca noluyor öyle essek falan, biz bunu yayınlıcaz, sen mutlu olduğun baska bi anını anlat bize.
amca: bir gün bizim hasa’nun karısı dağda kalboldi. aradik, aradik sonunda bulduk. öyle sevindik öyle sevindik ki hepimiz karıyı...
muhabir: (kameramana)kkkkesssssss!!! amca olmuyor böyle. sen en iyisi bize üzüldüğün bir anını anlat.
amca: ben bir gün dağda kayboldi..
muhabir :( kameramana) kkeessssssss!!!!

"içkiye benzer bir şey var bu havalarda
kötü ediyor insanı , kötü
hele bir hasretlik oldu mu serde
sevdiğin başka yerde,
sen başka yerde
dertli ediyor insanı , dertli
içkiye benzer bir şey var bu havalarda
sarhoş ediyor insanı , sarhoş..."

o gün benim de doğum günüm. kendi doğum günümde olacağım muhtemelen.. mutlu yıllar nick nicki nickince.

korku

korkuyor adnan menderes
ölülerden korkuyor.
kore dağlarından geliyor kimi
apaçık gözleri dumanlı
kaytan bıyıkları kanlı
yaşları yirmi.

korkuyor adnan menderes
ölülerden korkuyor
hele çocuk ölülerinden.
karınları davul gibi, boyunları çöpten ince,
kırıyorlar adnan bey’in mutfak camlarını
her gece mezarlarından çıkınca...

korkuyor adnan menderes
dirilerden korkuyor
hele çarıklılardan
hele kasketlilerden.
kasketliler hayını bağışlamayı bilmez.

korkuyor adnan menderes
kocaman yanakları
sarkıyor yağlı, sarı.
korkuyor adnan menderes
üç saata indi uykusu.
korkuyor adnan menderes
hiçbir korkuya benzemez
halkını satanın korkusu.

nazım hikmet

"gerçek aşk sanatsaldır, yaratmak için vardır." (ü.ç)

sevdiğim gün. çünkü tatilim ve pazartesi sendromum yok. haftasonu sendromu var bende.

özlemedim seni

hiç özlemedim seni
özlemek dostluktandır
dostluğundan öte bulmalıyım seni

sıcaklığını bulmalıyım
dokunuşlarını, kenetlenişi
terimizle sulanmalı yeryüzü
güneş terimizle ışıldamalı sabah olunca

apansız fırtınalar çıkmalı
sarsılmalıyım

özlemek
yanında olmak isteğidir
gülüşünü görmek biraz da
hiç özlemedim seni

saçlarına gül takmam
bir ırmak gibi akıtırım ovaya
soluğunla yanar
dudaklarımın bozkırı

akkor halindeki ufuk
bakır bir tel gibi eriyip gider
kraterler ortasında kalırım

toprak yarılır birden
su kirlenir

ürpertir bu coğrafya
bu serüven
ikimizi bir anda
yaşadığımı duyarım

hiç özlemedim seni
özlemek dostluktandır
dostluğundan öte bulmalıyım seni

ahmet telli

sevdiğim kadın adları gibi

elif

bir aşk şarkısı söylüyordun ki
birden sustun
düşmemek için saçlarına tutundu dünya

akgün akova

yemek yeme üzerine ne düşünürsününz bilemem ama
kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı
cemal süreya

giden unutuyor kalanı
kalansa hep hatırlıyor..

var git el oğluna, demesi kolay
gitmek kolay
ya kalmak nasıl bir şeydir,
bilir misin?

kalmak;
anılardan,
çağrışımlardan,
kendinden,
onun sesinden,
kendi sesinden
kaçmaktır!